Auteur: admin

‘s Avonds hadden we gereserveerd bij Epice. In dit ‘fine dinner’ restaurant draait alles rond kruiden. Zo kwam men voor de menu met een kar met een box met allerlei kruiden om te raden wat ze waren. En bijna alle kruiden in die box waren in het menu verwerkt. Dit menu van sterrenniveau hebben we (echt waar) €60 / persoon betaald. De aangepaste wijnen er bij kwamen nog eens op €30 / persoon. Maar het waren dan wel allemaal Zuid Afrikaanse topwijnen.

De verschillende gerechten en de handdoekjes, … werden geserveerd in kommetjes in de vorm van kruiden (chili, steranijs, …). Na het eerste gerecht kwam een vriendelijk meisje met een kar met daarop drie verschillende sorbets. Zij werd echter bijna onmiddellijk onderbroken door de Maitre D met de melding dat ze later in het menu nog eens zou terugkomen. Het bleek voor de tafel naast ons te zijn. Enkele gerechtjes later kregen we dan toch nog onze sorbets.

Zoals gewoonlijk morste Bart wat saus op zijn T-shirt en toen hij zijn servet in zijn t-shirt stak om die te beschermen viel er een punt van de servet in de saus. Hij heeft het dan maar opgegeven en zo verder op zijn t-shirt gemorst.

Toen we later voldaan terug stapten naar onze B&B (zo’n 10 minuutjes stappen), bleken we zelfs wat verre familie in het dorp te hebben.

Franschhoek is samen met Stellenbosch (een dorpje verder) één van de meest gekende wijndorpen in Zuid Afrika. Het is, naar Zuid Afrikaanse normen, heel proper. En het is vol van boetiekjes en bistro’s/restaurants. Onze B&B (Macaron House) bleek een Belgische eigenaar te hebben, namelijk de familie ‘De Buck’ van ‘De Buck reizen’. De mevrouw die de uitbating voor hen doet, had voordien 22 jaar gewerkt als bankdirecteur, en was nu overgestapt naar deze branche. Super mooi verzorgd en vrij modern.

Ze raadde ons voor onze eerste avond een bistro op wandelafstand aan: ‘The French Connection’. Toen we haar vroegen of we ‘s avonds alleen veilig op straat konden lopen vertelde ze ons dat Franschhoek ‘probably the safest town in South Africa’ was. Dat kon ook niet anders, want op de hoek van bijna elke straat stond een nachtwaker van één of andere B&B en/of restaurant.

Na een super lekker ontbijt (met echt supere broden) stond een tour met the Wine Bus/Tram op het programma. We hebben wel aan onie moeten duidelijk maken dat een tram zo’n ding was met sporen, en een bus zo’n ding met wielen. Maar eerlijkheid gebied me om mede te delen dat dit al na het nuttigen van enkele wijnen was.

The Winetram stopte elke tien minuten aan een ander wijnhuis, waar je dan 1 uur (of 2 uren) de tijd had om een degustatie te doen of het wijndomein gewoon te bezoeken.

Deze wijnhuizen bezochten we:

• Bij Atlas Swift deden we een ‘Chardonnay’ degustatie met vijf verschillende wijnen (om 10u ‘s morgens). Deze wijnen hadden supermooie labels, gemaakt door een Oekraïnse kunstenares die nu in Franschhoek woont. Verder beschikten de eigenaars van dit wijnhuis over een collectie oude wagens, die we konden gaan bekijken.
• Daarna bracht onze bus ons naar ‘Mont Rochelle‘, wat het wijnhuis van Sir Richard Branson blijkt te zijn. In dit schitterende domein pairden we onze wijnen met een ‘Cheese and charcutterie platter’, mega lekkere BBQ ribbetjes met een super chili mayo en reepjes steak met truffel en parmezaan. Om jullie een idee te geven van de prijs: we betaalden voor deze heerlijkheden in één van dé tophuizen R1100. Dat is omgerekend in euro zo’n €55 voor ons viertjes. De degustatie was er eentje van drie wijnen.
• De volgende stop die we besloten te nemen was ‘La Bri’. Daar bediende een supervriendelijke Zuid Afrikaanse ons. Ze had van die kaakjes om ‘koetchie koetchie’ te doen. Hier deden de dames een ‘wine & chocolate’ pairing, terwijl de heren kozen voor het ‘wine & biltong’ arrangement. Biltong is de ZA versie van ‘Beef Jerky’, maar wordt gewoon gedroogd en niet op lage temp gerookt. Daar raakten we in gesprek met een familie ZA (die we ook al in La Rochelle zagen) en waarvan er een paar al behoorlijk ‘canaar’ waren. Het waren een familie ZA die allemaal in het buitenland werkten (de meeste in China) en die elkaar in 4 jaar niet meer gezien waren en nu met vakantie waren in hun thuisland.
• Het laatste wijnhuis dat we bezochten was ‘La Grande Provence’. Daar namen we alle vier de ‘wine & nougat’ tasting die bestond uit 4 wijnen met telkens een andere nougat. Dit wijnhuis, waar we met een tractor van de tram naar de degustatie ruimte gebracht werden, had in zijn tuin enkele indrukwekkende beelden staan.

We hadden bewust maar wat hapjes gegeten, want diezelfde avond hadden we op voorhand gereserveerd bij ‘Epice’ for some fine dining…

Maar eerst gingen we nog even shoppen in de stalletjes aan de kerk. Bart kocht er houten beeldjes van ‘The Big 5’. De verkoper was een beetje boos omdat Bart zo veel wou afdingen en zei tegen ons: ‘het is een gierigaard en ik zie nochtans dat hij veel geld heeft’.

De volgende dag was er een safari gepland met Gavin in één van de oudste safari parken in ZA. We hoopten om de nog ontbrekende one van onze big five te zien te krijgen. Maar het bleek helaas te koud voor de luipaarden. Na een kort ontbijt in het park was het tijd voor deel twee van Gavin’s safari. Daarna vond hij het een goed idee om met ons een pint te gaan nuttigen in ‘a local black bar’. Daar bleek ‘den toog’ afgesloten te zijn met ijzeren tralies. Die pint bleek, zoals alle bieren hier, een pils van 5% te zijn. Maar wel 75cl. Hij omschreef het als een ‘real man’s beer’.

Ondertussen stond naast het terras de braai op te warmen om het vleesje te roosteren. We waren iets te laat voor de lunch, maar Jenny liet ons gelukkig nog binnen.

‘s Middags was er een boottocht op lake Saint Lucia gepland. Toen Bart aan de linkerzijde van de wagen wou instappen opperde hij: ‘nè, iemand heeft mijn stuur gestolen!’.

Eens vertrokken met de boot, bleek onze stuurman/gids verschillende talen (Frans/Engels/Portugees/Afrinkaans/Zulu) een stukje meester te zijn. Hij was echter in elk van deze talen bij wijle een beetje onverstaanbaar. Toen we aan de oever van het meer een mooie krok zagen opperde ik misschien iets te luid dat het met hun handvat ‘een mooie handtas’ zou zijn. Wat ik wel begreep was zijn humor: ‘Did I mention you that crocodiles sometimes jump?’.

Toen het na de boottocht, waarop we nog een aantal mooie watervogels en veel nijlpaarden zagen, ten einde kwam bleek de mevrouw die de trossen moest vastmaken over een aantal zeer specifieke eigenschappen te beschikken. Ik omschreef het in schipperstermen als ‘ze heeft een behoorlijk groot achtersteven’.

We aten er behoorlijk in Wendy’s lodge. De eigenaar omschreef het als ‘home cooking’. Ons bleven vooral de ‘deboned chicken stuffed with pork and wrapped in bacon’ en de ‘Yorkshire (!!) pudding’ bij.

Daar onze vorige poging een beetje hier en daar verkeerd gelopen was, waren we nu wat beter voorbereid en hebben we vol goede moed onze reis naar Mtubatuba de volgende dag opnieuw aangevat.

Nu moesten we echter het traject van Hazyview naar MTubatuba in één keer doen. Dat bleek zo’n 592km, of zo’n 7-8 uren rijden. Dag bracht ons door dorpjes als Amsterdam en Piet Relief, Hluhluwe, … Nu lukte het echter wel en alras (zo’n 8u later kwamen we bij Wendy’s Country Lodge aan. Een mooi aangelegde tuin en een B&B van een gebouw dat blijkbaar in de jaren 40 gezet was door de ouders van de huidige eigenaar Gavin.

Gavin, Jenny en hun zoon Dan zijn de eigenaars van deze lodge. Wat ons onmiddellijk opviel was het verschil in tempo om flessen bier te ledigen. Dan zijn tempo lag zo’n 2x hoger dan dat van ons. Zijn madam had duidelijk al iets gedronken toen ze binnen kwam, en toen we later op de avond samen met hun aten, verdween ze plots. Toen Gavin enkele minuten ging kijken zij hij dat zijn madam een beetje moe was… Hij was verkoopsdirecteur geweest bij Carlsberg voor een deel van Afrika. Hij had er duidelijk iets aan over gehouden…

Hij sprak Caroline ook aan met ‘Sweet Caroline’, waarop ik hem zei dat maar ‘sometimes’ was. Vanaf toen was het ‘sometimes sweet Caroline’. Daarna noemde hij haar onerwijzeres (of ‘onie’) wat de Afrikaners als verkortwoordje gebruiken voor dit edel beroep.

Zondag 23 juli zouden we naar Swaziland rijden, als tussenstop voor Mtubutaba. Met volle moed vertrokken we eerst voor de derde keer naar Gods Window, want het was eindelijk een zonnige dag. All set… en wij weg naar Swaziland. Ergens onderweg aten we in een klein dorpje nog een lekkere lunch (saté van krokodil en kudu en carpaccio van springbok).

Maar dan ging het ergens mis. We hadden het eerste stuk via het routeboek gedaan omdat we het niet vonden in de GPS. Maar toen kregen we toch de GPS aan de praat. Hadden we dat maar niet gedaan…

Mijn GSM en de GPS gaven beide andere richtingen aan. En we hadden het kunnen weten, want de afstand en richting die de GPS aangaf klopten helemaal niet. Maar als je een moe bent en niet al je hersencelletjes meer samenwerken gaat het mis. We verloren enkele uren met in verschillende richtingen te rijden. De wegen zijn hier nochtans vrij goed, maar heel snel kom je niet vooruit. Toen we internet toegang op mijn GSM terug activeerden, bleken we door de GPS de verkeerde richting uitgestuurd te zijn.

Ik weet niet of jullie (lezers van deze blog) al veel ervaring hebben met het rondrijden in Zuid Afrika. Maar als het al 16u is en het al om 18u donker is, heb je geen zin om nog minimum 5 uren door te rijden. Zo’n veilig gevoel geven die wegen ‘in the middle of nowhere’ in Zuid Afrika nu ook weer niet.

Het bleek dat Hazyview (waar ons vorige lodge was) niet zo heel ver was, dus we besloten om die kant op te gaan en te vragen of we daar konden slapen. Helaas waren de lodges volzet. Maar gelukkig was er bij de buren (een compound met enkele vakantiewoningen) nog een huisje beschikbaar. Zowel de compound zelf, als ons tuintje was omringd met een elektrisch hek. Wij hopen dat dit voor de dieren was die daar vrij rondliepen :-).

Maar het was een zeer ruim huis, met alles erop en eraan. En het was de beste oplossing voor ons oriëntatieprobleem.

Voorlopig (wegens tijdgebrek en censuur) is er niet veel nieuws te vertellen, maar toch alvast al wat sfeerbeelden van onze tweede safaridag.

We werden ‘s morgen om een vreselijk uur uit ons bed gehaald (5u30) om tot 9u op safari te gaan. Na een 1,5 uren stopten we even voor een koffie (en ja hoor, al met Amarula). Voor het vertrek hadden we al een croissant gehad (met kaas en hesp) om een dag goed te beginnen. En na de safari was het dan tijd voor deel 3 van het ontbijt.

Daarna was het tijd om te lunchen, en daarna alweer tijd voor 3 uren wilde safari. Bart en Iris kochten een beanie van ons Safarikamp, maar Iris had die van Bart al na een uur scheefgeslagen. Volgens de beschuldigde zelf had Bart die op haar valies gelegd. We zullen welllicht nooit de volledige waarheid kennen.

Eventjes melden aan de rest van de familie dat we hier al super lekkere Papaya gegeten hebben. Volgens Bart smaakt dat naar vis.

Mocht je je afvragen wie die hippe rapster is in de jeep, wel dat is gewoon Iris. Ik ga haar voor haar volgende verjaardag zeker een cursus rappen voor beginners cadeau doen…

We zijn vandaag voor de derde keer naar God’s Window geweest. De eerste maal zijn we er niet geraakt door de dichte mist, de tweede keer wel en zagen we niet door de dichte mist maar de derde maal in de stralende zon. Dus toch nog gelukt…

Vandaag zijn we nog eens teruggereden naar Gods window. Er was wat minder mist dan gisteren, maar veel hebben we niet gezien. God zijn window zat potdicht. Alleen hadden we door de mist wel indruk van een gapende diepte. Ik neem eventjes een foto van het internet om het contrast te tonen van wat wij hebben en hadden kunnen zien…

Toen we alweer overstekende koeien hadden op één van de Rxx wegen, vond Iris dat het geen voetgangers, maar pootgangers waren. Onderweg van Gods window naar ons safari kamp (Kapama Southern Camp) hebben we nog bij een kleine shopping mall een piza gegeten. Daar waren wij in elk geval de enige blanken in het gezelschap.

Eenmaal we de toegangspoort naar Kapama voorbij waren, en dus al in de game reserve waren, opperde ik luidop in de wagen: “de eerste die een giraf ziet, betaal ik een pint”. Nog geen 5 minuten later kwam er van mijn rechterzijde een oerkreet. Bart had daadwerkelijk een giraf (kameelperd in het Zuid Afrikaans) gezien!

Eens in het kamp was er een beetje chaos. Want Bart en Caroline bleken een koppel te zijn, en Alain en Dominique ook. Tegen dat we dat uitgelegd kregen aan onze vriendelijk hotelmedewerkster, waren we een half uurtje verder. En had Bart te veel details van zijn liefdesleven verteld.

Een half uur later werden we verwacht voor de ‘high tea’ en kort daarna gingen we op stap voor onze eerste safari. Die zou van 16u tot 19u duren. Nog geen uur later stonden we oog in oog met twee leeuwen broers.

Nog een half uurtje later konden we even uitstappen voor een aperitiefje tussen het wild. Terwijl ons een zebra voorbij kuierde, stonden wij te genieten van een pint met nootjes, bitong, … En in de verte hoorden we enkele leeuwen brullen…

Ook het avondeten was super. Een koude schotel met zalm, gemarineerde gember, avocado en een soja/wasabi sausje. Boterzacht buikspek met een super krokante randje en superlekkere spinazie in de roomsaus. En daarna een Zuid Afrikaanse kaasschotel met een zoete sherry erbij. En dit alles in een unieke setting. Top!

Morgen moeten we om 5u30 op voor een ochtend safari (vertrekken om 6u30). Dus vanavond vroeg in ons bedje…

Gisteren wilden de weergoden niet echt met ons meewerken. Het was en bleef somber en grijs. Met temperaturen van 9-10° was het zelfs heel frisjes te noemen. We hadden bij het ontbijt de weersites van Bart en van Line vergeleken en die varieerden van 14-20°… Ik denk dat dat dan 10* ‘s morgen en 10° ‘s middags was. Vandaag was er plots ook een internationaal rijbewijs zoek geraakt. Ik ga de naam niet vermelden, maar zijn naam begint met B.

Niettegenstaande dit hebben we toch een poging gedaan om een deel van een panoramische route te doen. Die bracht ons van Hazyview naar Pelgrim’s Rest, wat een oud mijnwerkersstadje is. Hoe meer we die kant op reden, hoe mistiger het werd. Op sommige momenten zagen we echt geen hand voor onze ogen. Combineer dat met af en toe vrij diepe gaten in de weg, links rijden met een wagen die je niet kent en op wegen die je niet kent. Dan kan je je ongeveer onze rit voorstellen.

Na het nuttigen van een lekkere hartige pannenkoek bij Harry’s, slaagden we er toch in om één van de watervallen, Mac Mac Falls, te vinden. En daar was er gelukkig niet zoveel mist. Onderweg slaagden we er al in om als voorbereiding op onze safari dagen al de ‘Small Five’ te zien: hondje, aapje, blauw vogeltje, fretje en koetje.

Op de parking van de MacMac Falls, waar ik tevergeefs vroeg aan de parkingbediende of ze Bart niet wilden houden, kwamen we zelfs nog Sinterklaas tegen (lees: toerist in een lange rode fleeze deken), en hij had zelfs geen zw… p… bij (wat in Zuid Afrika eerder uitzonderlijk is).

Daarna deden we nog een poging om in de dichte mist naar ‘Gods Window’ te rijden, maar de mist werd zodanig erg dat we teruggekeerd zijn. Na een lekker avondmaal in onze Inn en nog een digestiefje op onze kamer was het alweer bedtijd.

Het weer ziet er deze morgen niet veel beter uit, maar we gaan toch nog eens een poging doen voor Gods Window. Het weer van de volgende dagen ziet er alvast wel beter uit. Gelukkig, want anders valt onze safari ook in het water…

We zijn maar liefst ongeveer 9.000km en zo’n 29 uren onderweg geweest om onze eerste bestemming te bereiken, maar we zijn er…

Tijdens die 29 uren hebben we eerst onze boarding tickets verloren (allee, Bart toch). En bij het teruglopen van de ‘speciale’ rij naar de gewone wachtrij vond Iris het boarding ticket van Bart zelfs terug op de vloer van de wachtruimte. Daarna hebben we tot 3x toe van huurwagen gewisseld omdat nooit de combinatie van ons met al onze bagage erin pasten, de koffer niet helemaal dicht ging, … De derde is een Chinese SUV geworden met de merknaam ‘Haval’. Een ruime en aangename wagen voor ons én onze valiezen.

Tijdens diezelfde 29 uren was Iris haar muis aan het blinken (vraag me niet de precieze omstandigheden en/of details van het uiteindelijke resultaat).

Ook nog tijdens die 29 uren zijn we even gestopt langs een wegrestaurant om bij de plaatselijke Quick een hamburger te gaan eten. Maar hiervoor zijn we eerst tot 3x toe langs het Nelson Mandela beeld op de luchthaven gereden, omdat Bart enkele afslagskes gemist had. Maar het spreekt in zijn voordeel dat het met een wagen was die hij niet gewoon was, en langs de linkerzijde van de weg en met het stuur aan de rechterzijde. En we hebben daarna onze ogen nog eens de kost gegeven omdat er allerlei loslopen wild (Afrikaners) en andere dingen gewoon op de ‘aurostrade’ liepen.

Uiteindelijk bereikten we onze eindbestemming: de ‘Rissingron Inn‘ in Hazyview. We aten er nog een kleinigheid, dronken er onze eerste fles Zuid Afrikaanse wijn en gingen daarna slapen… verschrikkelijk moe maar voldaan. Oh ja, in onze douche kunnen we gerust een feestje geven voor 12 personen, en dan staat ze zelfs nog niet helemaal vol!!!