Categorie: Indonesië 2024

Gisteren zijn we wat must-see dingen gaan bekijken in Yogjak. Een eerste stop bracht ons naar het paleis van de Sultan. Met de bijbehorende dans- en muziekvoorstelling.

Daarna reden we door naar de ‘spa’ van de sultan. Daar had hij een zwembad voor zichzelf, eentje voor zijn eerste vrouw (en kinderen, zoals Bart zo mooi laat zien) en eentje voor zijn andere vrouwen. Hij had zelfs een sauna ruimte, met uitzicht op het zwembad van de extra vrouwen, waar hij er eentje kon uitkiezen. Caroline ging naar boven in dit waterkasteel, en hoopte dat ze van daar een foto van ons kon nemen, maar helaas waren wij niet op hetzelfde idee gekomen.

Wat ook op het programma stond was het obligate bezoek aan een batik winkel, waar ze lieten zien hoe batik gemaakt werd. Bart kocht er een zijden kunstwerkje voor zijn living met een mooie, gele achtergrond.

In het waterkasteel bleek Bart te groot voor de deur, onze lokale gids bleek dan weer te stil in het Sultanpaleis. Na een super lekkere lunch ging onze trip dan verder naar Prambanan.

In Prambanan kregen we alweer een lokale gids. Die had blijkbaar een tijd in Duitsland gewoond, en toen 1 dag in België verbleven als hij naar familie ging in Nederland. Hij wist ons vanalles te vertellen over zijn bierbuik en Duvel. Voor we binnen konden liet hij ons even schuilen onder de schaduwboom.

Prambanan is een Hindoe tempel die al ettelijke keren gedeeltelijk vernield werd door vulkaanuitbarstingen en aardbevingen. Of een combinatie van de twee. Maar is vooral indrukwekkend groot en mooi.

Ze hebben nog een heleboel kleinere tempels opnieuw op te bouwen, maar moeten nog even puzzelen…

Bij de terugkomst in het hotel deden de vrouwen nog een zwemmeken. De mannen hielden het voor bekeken.

Gisteren zijn we met de trein van Jakarta naar Yogjakarta gereden, een ‘special territory’ in West Java onder het bewind van de tiende Sultan. De treinrit was aangenaam, maar ijskoud. Vooral ‘s ochtends was het om te bevriezen. De rit nam zo’n 7 uren in beslag.

Maar we passeerden wel voorbij kilometers en kilometers aan rijstvelden en aanverwanten. Onderweg kregen we nog een treinlunch tussen de kiezen, die al bij al nog wel meeviel: nasi goreng bakso (voor de anderstaligen onder ons dus gebakken rijst metvleesballetjes).

Eens aangekomen in het Jambuluwuk Malioboro hotel waren we te moe om nog heel veel te ondernemen. Ik zag op de kaart in de bar ‘Soju’ op de kaart staan. Ik vroeg aan de kelnerin wat het was, maar verder dan ‘you want?’ kwam ze niet. Ik besteld er één met mango smaak. Achteraf bleek het dit te zijn, en zo’n 20° sterk. En dat in 33cl. Vanavond drink ik de tweede helft op.

‘s Avonds waren we te moe om nog iets te ondernemen, en aten we alweer in het hotel. Na een bezoek aan het nieuwe Mexicaanse restaurant van het hotel, alwaar een live band veel te luid aan het spelen was, besloten we toch in de Captains Club ons avondeten te nuttigen. Wat mij betreft was het OK (o.a. met mosseltjes), maar zeker niet het beste dat ik hier al gegeten had. Mijn reisgenoten besloten om er een Italiaanse avond van te maken, en bestelden pasta. Alles was ook in enkele minuten klaar. Dus zeker niet vers klaargemaakt.

Gisteren hebben we één van de kraters van een actieve vulkaan Tangkuban Parahu (omgekeerde boot) geweest. Nadat we even van de zwavelluchten konden genieten, zijn we verdergetrokken naar een soort ‘thema park’ van warmwater bronnen en hebben we een zwemmeke gedaan in zo’n badje (ongeveer 50°). Na enkele minuten was er al sprake van enkele gevallen van licht gekookte eitjes.

Daarna zijn we terug de stad ingetrokken voor een lunch. Helaas was het ‘no beer here’, want we hadden dorst. Nadat we nog een Pisang Goreng (gebakken banaan) aten als dessert, trokken we verder de stad in om naar een dans- en zangschool geweest.

Daar aangekomen zagen Line en ik dat we daar bij onze vorige reis naar Java ook geweest waren. We wilden eigenlijk niet meedansen met de kinderen, maar dankzij onze gids Robby waren we alsnog een beetje gejost. Maar eerst hebben we een snelkursus Angklung gekregen (bamboe muziekinstrument). Het was tof en zelfs een beetje muzikaal te noemen.

We zijn gisteren in een vijftal uren van Jakarta naar Bandung gereden. Dit kon ook met de skytrain op 35 minuten, maar dan hadden we de sfeer op het eiland niet kunnen opsnuiven. We zijn onderweg ook even gestopt bij de vrouw van onze gids, die ons ook vriendelijk kwam begroeten. In het ‘low-saison’ hebben zij samen een shop van kledij en dergelijke.

Het ontbijt in ons eerste hotel was er eentje van niveau. Ik at er eerst een nasi goreng met nog wat super lekker gebakken spinazie en wortelen (en een beetje veel look). Maar ik besloot toch mijn ontbijt af te sluiten met een groene boterham.

Voor we deze grote trektocht aanvingen, bezochten we eerst nog de botannical garden in Bogor, 80 hectaren met planten en bomen uit heel Inonesië (en de rest van de wereld). Er was ook een orchideeën paviljoen, waar een 3000 verschillende orchideeën zouden te vinden zijn. Er stonden er helaas maar een drietal in bloei.

Onderweg stopten we ook even langs de weg voor een zeer lekkere (gruis)koffie, en bij een theeplantage en enkele rijstvelden. We kwamen er ook een sprinkhaan van zo’n slordige 10cm tegen. Voor de lunch stopten we bij een patisserie/restaurant, waar we super gegeten hebben.

Toen we ‘s avonds te laat in onze Holiday Inn gedropt waren, besloten we van in ons hotel te dineren. Tot nu toe is er één constante in het dineren in de hotels. We weten altijd ongeveer wat we bestelden, maar niet helemaal zeker wat we uiteindelijk zouden krijgen. De eerste avond duurde onze uitleg zo’n 45 minuten. Onze kelnerin van de Holiday Inn sprak goed Engels, maar was niet zo heel goed op de hoogte van de gerechten. Zo zou de Peking Duck een sharing gerecht zijn voor twee personen, maar bleek dit wel maar voor één persoon. Er zou ook geen rijst bij zijn, dus we bestelden we extra ‘fried rice’. Wat we kregen was een gerecht voor één persoon waar al rijst bij was. En een extra portie gewoon gestoomde rijst. Wat Bart bestelde als ‘little spicy’ bleek ook ongeveer even pikant als mijn ‘doe maar goed spicy’. Chili all over the place. Dus we moesten wat ‘Hati-hati’ zijn (opletten) bij het verorberen van onze noedelgerechten. Gelukkig kostte deze uitspatting maar 625.000 Roupia.

Na een lange, aangename maar ijskoude vlucht zijn we met een tussenstop van een viertal uren in Dubai toch in Jakarta beland. Het was ondertussen al een dag verder en hier 16u in de namiddag, dus onze pijp was uit. Gelukkig had ik bij het opstappen op het vliegtuig van een lieve stewardess een – te beperkte – schoudermassage gekregen.

Met die uitte pijpen besloten we in ons hotel ons diner te nuttigen. Onze kersverse gids Robbie had het aan de receptie gevraagd en het kan. Maar wat een avontuur… Na een dertigtal minuten hadden we toch twee gerechten gevonden waarvan we een vermoeden hadden dat ze zowel rijst of noedels, groenten en vlees of vis gingen bevatten. Onze kelnerin beschreef haar Engels als “my English is little’.

We hadden in de luchthaven al voor zo’n slordige 8 miljoen Rupia gezorgd, zodat we ons avondeten konden betalen. Daarenboven moesten we ook nog een ‘deposit’ betalen aan de receptie omdat we in het hotel iets gingen drinken, en dat we eventueel zonder betalen zonder vetrekken.

Mijn veel te gaye valies (die gouden valies) kwam zo’n tiental minuten na de andere vrolijk de band op gerold. Dus het was al even zweten, des temeer daar het buiten zo’n 32 graden was.

Ook de flessenopener voor ons bier was ‘speciaal’. En ik vermoed dat ze na onze twee pinten (elk) toch al onmiddellijk naar de brouwer gebeld hebben om vers bier aan te voeren. Ik denk dat ze anders in geen maand tijd zoveel bier verkopen. Voor het spuitwater moesten we zelfs naar de Spar naast het hotel, maar die had er helaas ook geen :-).

We zijn ons stilletjes aan het voorbereiden om te vertrekken. Ik heb daarnet onze hotels en onze ‘itinerary’ nog eens bekeken. Valiezen moeten nog gevuld worden, maar liggen al klaar. Nog een paar dagen, en dan… hop naar Jakarta!