Categorie: Quests

We zijn bijna klaar voor ons laatste ontbijt hier in Zuid-Afrika. Daarna naar Cape Town International Airport om rond 16u20 te vertrekken naar Istanboel.

Gisteren hebben we nog een boottochtje gemaakt naar robben island om naar de zeehondjes te gaan kijken. Het was nog best wel een wilde zee, maar Line hield haar manieren.

Daarna ging de tocht verder van Houtbay naar Bloubergstrand, waar het wereldberoemde uitzicht op de tafelberg te vinden is. Op de tafelberg gaan kon niet (tenzij te voet), want de kabelbaan was in onderhoud voor 2 weken. En te voet was een brug te ver (en tijd te kort).

Om af te sluiten zijn we daarna naar het V&A Waterfront Aquarium geweest om naar de visjes te gaan kijken. Iris was in de zevende hemel en was jaloers op de jongen die een eerste duikinitiatie kreeg in één van de grote bassins.

Na een alweer tumultueuze check-in met een twintigtal pogingen (al reden genoeg om niet meer met Turkish Airlines te vliegen) gingen we nog een hapje eten in Sevruga, alweer in diezelfde Waterfront. En dat was het.

Zuid Afrika is een aangenaam land met supervriendelijke mensen en galante chauffeurs. Mooie natuur en uitgestrekte landschappen. Maar ook met afgesloten compounds met elektrische afsluiting, bewaking, … In elk geval hebben we er van genoten, ook al was het soms koud en nat. En in tof gezelschap is het natuurlijk altijd wel leuk. We hebben veel en goed gelachen :-).

Wij gaan vandaag onze laatste echte dag vakantie in, dus het einde is in zicht. Ook het einde van Afrika is in zicht, want we zijn gisteren tot op ‘Kaap de Goede Hoop’ geweest.

Dat bracht ons eerst over Chapmans Peak waar ik (die aan het stuur van onze stoere Haval zat) niet mocht kijken, maar op de baan moest letten wegens diepe ravijnen en zo. Daarbij werd ik regelmatig aangemoedigd door Bart met een opzwepende ‘Raaie, Rusy, raaie!’. Sommige landschappen kunnen hier echt recht uit ‘Lords of the Rings’ komen.

Onze eerste tussenstop bracht ons tot bij de Zuidafrikaanse pinguïns aan Boulders Bay. Het is een beetje raar om pinguïns tegen te komen in Afrika, maar ze zijn er wel. En je kon ze al van ver ruiken.

Na een kleine lunch in de ‘Boulders Nibbles’, die terwijl wij erboven zaten eten zijn etablissement beneden even moest sluiten wegens hevige stortregen, trokken we verder richting de Kaap.

Tijdens de rit hebben we nog eens getankt en toen eens goed de prijs van de brandstof bekeken. Benzine 95 kost hier ongeveer €1 de liter. Omdat dit een stuk goedkoper was of bij ons besloot Iris ‘dat loopt hier af (ipv op) met die benzine’.

Eindelijk kwamen we aan op de kaap. Het einde van Afrika, toch aan deze kant. Eén van de doelen van Line op deze reis. Het uitzicht was fenomenaal, maar moeilijk te vatten in woorden en/of beelden. Een zeer sterke wind en twee oceanen die tegen elkaar inbeuken met golven van enkele meters hoog.

We hadden al een aantal waarschuwingsborden tegengekomen om ons te waarschuwen voor de baboons. Maar op de terugweg kwamen we ook die andere apen tegen.

Gelukkig willen hier en daar de vogels ook wel eens poseren voor een foto, want zo heeft Iris ook wat ze wil. We hebben er trouwens al heel kleurrijke en mooie tegengekomen.

Daarna zijn we het restaurant voor die avond gaan boeken ‘Wharfside Grill’, maar wel nadat we twee maal onze kar gekeerd hebben aan de KFC. Dat zou het beste visrestaurant moeten zijn van Afrika. Het was er lekker, maar de voorgaande bewering is misschien wel een beetje overdreven. Omdat het al laat en zeer donker was, hebben we voor de gelegenheid een taxi besteld. Toen we vertrokken, was alles er leeg en verlaten (ook buiten), maar gelukkig stond onze ‘driver’ er vrij snel.

Die Nederlands klinkende woorden in het Afrikaans blijven grappig. Zo is de naam van de deelgemeente van Kaapstad waar wij verblijven ‘Ovenbak’. Het ligt aan de Atlantische Oceaan en een anderhalf uur met de wagen van Kaap de Goede Hoop. Dat wordt onze daguitstap van vandaag.

Gisteren was het slecht weer (koud en regen) en we hadden er niet veel zin in. Na een lekkere lunch bij een Indisch restaurant (Raj), waar ik trouwens een super krab curry gegeten heb, besloten we op onze kamer wat te kaarten. ‘s Avonds was het nog steeds aan het regenen en bestelden we pizza, keurig geleverd dankzij Uber Eats.

Ondertussen zijn we ook al een beetje gewoon aan de ‘powershedding’. Er is een tekort aan elektriciteit en daarom sluiten zo zo’n 5 uren per dag bepaalde gemeentes af van het net. Waar ze bij ons al jaren van spreken, is hier dus gewoon dagelijkse realiteit. In onze hotels hebben we daar niet zo heel veel last van. Ze hebben allemaal een eigen generator, maar de zware verbruikers zoals airco/verwarming gaan dan wel uit. Licht, internet en zo blijven meestal wel gewoon werken. In onze B&B (Ocean View House) gaat de verwarming en alle stopcontacten uit. Modern als ze zijn, is er een app om te zien wanneer bij jou de stroom uit gaat. Terwijl ik dit zit te typen gaat hier boven mij de airco net aan… Ik denk dat de situatie in de townships net iets anders is.

Er is nog iets grappigs aan onze B&B. De badkamers hebben een glazen vloer, waaronder zeebeesten tentoongesteld zijn. Het doet een beetje vreemd aan om daarover te stappen. En het toilet staat in de douche :-).

Wanneer er werken zijn aan de weg en er moet een stuk weg tijdelijk afgesloten worden, dan zetten ze bij ons verkeerslichten aan beide kanten van de werken. Hetzelfde goede systeem hebben ze hier ook. Soms zijn dit gewoon verkeerslichten met echte lichtjes. Soms ook zonder lichtjes. Dan worden de werken dan ook voorafgegaan door een bord ‘Road maintenance. Waiting time can take up to 10 minutes. Please be patient.’. En dan staat er langs elke kant gewoon een menselijke verkeerslicht die telkens het bord moet draaien van ‘Stop’ naar ‘Go’.

‘s Avonds hadden we gereserveerd bij Epice. In dit ‘fine dinner’ restaurant draait alles rond kruiden. Zo kwam men voor de menu met een kar met een box met allerlei kruiden om te raden wat ze waren. En bijna alle kruiden in die box waren in het menu verwerkt. Dit menu van sterrenniveau hebben we (echt waar) €60 / persoon betaald. De aangepaste wijnen er bij kwamen nog eens op €30 / persoon. Maar het waren dan wel allemaal Zuid Afrikaanse topwijnen.

De verschillende gerechten en de handdoekjes, … werden geserveerd in kommetjes in de vorm van kruiden (chili, steranijs, …). Na het eerste gerecht kwam een vriendelijk meisje met een kar met daarop drie verschillende sorbets. Zij werd echter bijna onmiddellijk onderbroken door de Maitre D met de melding dat ze later in het menu nog eens zou terugkomen. Het bleek voor de tafel naast ons te zijn. Enkele gerechtjes later kregen we dan toch nog onze sorbets.

Zoals gewoonlijk morste Bart wat saus op zijn T-shirt en toen hij zijn servet in zijn t-shirt stak om die te beschermen viel er een punt van de servet in de saus. Hij heeft het dan maar opgegeven en zo verder op zijn t-shirt gemorst.

Toen we later voldaan terug stapten naar onze B&B (zo’n 10 minuutjes stappen), bleken we zelfs wat verre familie in het dorp te hebben.

Franschhoek is samen met Stellenbosch (een dorpje verder) één van de meest gekende wijndorpen in Zuid Afrika. Het is, naar Zuid Afrikaanse normen, heel proper. En het is vol van boetiekjes en bistro’s/restaurants. Onze B&B (Macaron House) bleek een Belgische eigenaar te hebben, namelijk de familie ‘De Buck’ van ‘De Buck reizen’. De mevrouw die de uitbating voor hen doet, had voordien 22 jaar gewerkt als bankdirecteur, en was nu overgestapt naar deze branche. Super mooi verzorgd en vrij modern.

Ze raadde ons voor onze eerste avond een bistro op wandelafstand aan: ‘The French Connection’. Toen we haar vroegen of we ‘s avonds alleen veilig op straat konden lopen vertelde ze ons dat Franschhoek ‘probably the safest town in South Africa’ was. Dat kon ook niet anders, want op de hoek van bijna elke straat stond een nachtwaker van één of andere B&B en/of restaurant.

Na een super lekker ontbijt (met echt supere broden) stond een tour met the Wine Bus/Tram op het programma. We hebben wel aan onie moeten duidelijk maken dat een tram zo’n ding was met sporen, en een bus zo’n ding met wielen. Maar eerlijkheid gebied me om mede te delen dat dit al na het nuttigen van enkele wijnen was.

The Winetram stopte elke tien minuten aan een ander wijnhuis, waar je dan 1 uur (of 2 uren) de tijd had om een degustatie te doen of het wijndomein gewoon te bezoeken.

Deze wijnhuizen bezochten we:

• Bij Atlas Swift deden we een ‘Chardonnay’ degustatie met vijf verschillende wijnen (om 10u ‘s morgens). Deze wijnen hadden supermooie labels, gemaakt door een Oekraïnse kunstenares die nu in Franschhoek woont. Verder beschikten de eigenaars van dit wijnhuis over een collectie oude wagens, die we konden gaan bekijken.
• Daarna bracht onze bus ons naar ‘Mont Rochelle‘, wat het wijnhuis van Sir Richard Branson blijkt te zijn. In dit schitterende domein pairden we onze wijnen met een ‘Cheese and charcutterie platter’, mega lekkere BBQ ribbetjes met een super chili mayo en reepjes steak met truffel en parmezaan. Om jullie een idee te geven van de prijs: we betaalden voor deze heerlijkheden in één van dé tophuizen R1100. Dat is omgerekend in euro zo’n €55 voor ons viertjes. De degustatie was er eentje van drie wijnen.
• De volgende stop die we besloten te nemen was ‘La Bri’. Daar bediende een supervriendelijke Zuid Afrikaanse ons. Ze had van die kaakjes om ‘koetchie koetchie’ te doen. Hier deden de dames een ‘wine & chocolate’ pairing, terwijl de heren kozen voor het ‘wine & biltong’ arrangement. Biltong is de ZA versie van ‘Beef Jerky’, maar wordt gewoon gedroogd en niet op lage temp gerookt. Daar raakten we in gesprek met een familie ZA (die we ook al in La Rochelle zagen) en waarvan er een paar al behoorlijk ‘canaar’ waren. Het waren een familie ZA die allemaal in het buitenland werkten (de meeste in China) en die elkaar in 4 jaar niet meer gezien waren en nu met vakantie waren in hun thuisland.
• Het laatste wijnhuis dat we bezochten was ‘La Grande Provence’. Daar namen we alle vier de ‘wine & nougat’ tasting die bestond uit 4 wijnen met telkens een andere nougat. Dit wijnhuis, waar we met een tractor van de tram naar de degustatie ruimte gebracht werden, had in zijn tuin enkele indrukwekkende beelden staan.

We hadden bewust maar wat hapjes gegeten, want diezelfde avond hadden we op voorhand gereserveerd bij ‘Epice’ for some fine dining…

Maar eerst gingen we nog even shoppen in de stalletjes aan de kerk. Bart kocht er houten beeldjes van ‘The Big 5’. De verkoper was een beetje boos omdat Bart zo veel wou afdingen en zei tegen ons: ‘het is een gierigaard en ik zie nochtans dat hij veel geld heeft’.

De volgende dag was er een safari gepland met Gavin in één van de oudste safari parken in ZA. We hoopten om de nog ontbrekende one van onze big five te zien te krijgen. Maar het bleek helaas te koud voor de luipaarden. Na een kort ontbijt in het park was het tijd voor deel twee van Gavin’s safari. Daarna vond hij het een goed idee om met ons een pint te gaan nuttigen in ‘a local black bar’. Daar bleek ‘den toog’ afgesloten te zijn met ijzeren tralies. Die pint bleek, zoals alle bieren hier, een pils van 5% te zijn. Maar wel 75cl. Hij omschreef het als een ‘real man’s beer’.

Ondertussen stond naast het terras de braai op te warmen om het vleesje te roosteren. We waren iets te laat voor de lunch, maar Jenny liet ons gelukkig nog binnen.

‘s Middags was er een boottocht op lake Saint Lucia gepland. Toen Bart aan de linkerzijde van de wagen wou instappen opperde hij: ‘nè, iemand heeft mijn stuur gestolen!’.

Eens vertrokken met de boot, bleek onze stuurman/gids verschillende talen (Frans/Engels/Portugees/Afrinkaans/Zulu) een stukje meester te zijn. Hij was echter in elk van deze talen bij wijle een beetje onverstaanbaar. Toen we aan de oever van het meer een mooie krok zagen opperde ik misschien iets te luid dat het met hun handvat ‘een mooie handtas’ zou zijn. Wat ik wel begreep was zijn humor: ‘Did I mention you that crocodiles sometimes jump?’.

Toen het na de boottocht, waarop we nog een aantal mooie watervogels en veel nijlpaarden zagen, ten einde kwam bleek de mevrouw die de trossen moest vastmaken over een aantal zeer specifieke eigenschappen te beschikken. Ik omschreef het in schipperstermen als ‘ze heeft een behoorlijk groot achtersteven’.

We aten er behoorlijk in Wendy’s lodge. De eigenaar omschreef het als ‘home cooking’. Ons bleven vooral de ‘deboned chicken stuffed with pork and wrapped in bacon’ en de ‘Yorkshire (!!) pudding’ bij.

Daar onze vorige poging een beetje hier en daar verkeerd gelopen was, waren we nu wat beter voorbereid en hebben we vol goede moed onze reis naar Mtubatuba de volgende dag opnieuw aangevat.

Nu moesten we echter het traject van Hazyview naar MTubatuba in één keer doen. Dat bleek zo’n 592km, of zo’n 7-8 uren rijden. Dag bracht ons door dorpjes als Amsterdam en Piet Relief, Hluhluwe, … Nu lukte het echter wel en alras (zo’n 8u later kwamen we bij Wendy’s Country Lodge aan. Een mooi aangelegde tuin en een B&B van een gebouw dat blijkbaar in de jaren 40 gezet was door de ouders van de huidige eigenaar Gavin.

Gavin, Jenny en hun zoon Dan zijn de eigenaars van deze lodge. Wat ons onmiddellijk opviel was het verschil in tempo om flessen bier te ledigen. Dan zijn tempo lag zo’n 2x hoger dan dat van ons. Zijn madam had duidelijk al iets gedronken toen ze binnen kwam, en toen we later op de avond samen met hun aten, verdween ze plots. Toen Gavin enkele minuten ging kijken zij hij dat zijn madam een beetje moe was… Hij was verkoopsdirecteur geweest bij Carlsberg voor een deel van Afrika. Hij had er duidelijk iets aan over gehouden…

Hij sprak Caroline ook aan met ‘Sweet Caroline’, waarop ik hem zei dat maar ‘sometimes’ was. Vanaf toen was het ‘sometimes sweet Caroline’. Daarna noemde hij haar onerwijzeres (of ‘onie’) wat de Afrikaners als verkortwoordje gebruiken voor dit edel beroep.

Zondag 23 juli zouden we naar Swaziland rijden, als tussenstop voor Mtubutaba. Met volle moed vertrokken we eerst voor de derde keer naar Gods Window, want het was eindelijk een zonnige dag. All set… en wij weg naar Swaziland. Ergens onderweg aten we in een klein dorpje nog een lekkere lunch (saté van krokodil en kudu en carpaccio van springbok).

Maar dan ging het ergens mis. We hadden het eerste stuk via het routeboek gedaan omdat we het niet vonden in de GPS. Maar toen kregen we toch de GPS aan de praat. Hadden we dat maar niet gedaan…

Mijn GSM en de GPS gaven beide andere richtingen aan. En we hadden het kunnen weten, want de afstand en richting die de GPS aangaf klopten helemaal niet. Maar als je een moe bent en niet al je hersencelletjes meer samenwerken gaat het mis. We verloren enkele uren met in verschillende richtingen te rijden. De wegen zijn hier nochtans vrij goed, maar heel snel kom je niet vooruit. Toen we internet toegang op mijn GSM terug activeerden, bleken we door de GPS de verkeerde richting uitgestuurd te zijn.

Ik weet niet of jullie (lezers van deze blog) al veel ervaring hebben met het rondrijden in Zuid Afrika. Maar als het al 16u is en het al om 18u donker is, heb je geen zin om nog minimum 5 uren door te rijden. Zo’n veilig gevoel geven die wegen ‘in the middle of nowhere’ in Zuid Afrika nu ook weer niet.

Het bleek dat Hazyview (waar ons vorige lodge was) niet zo heel ver was, dus we besloten om die kant op te gaan en te vragen of we daar konden slapen. Helaas waren de lodges volzet. Maar gelukkig was er bij de buren (een compound met enkele vakantiewoningen) nog een huisje beschikbaar. Zowel de compound zelf, als ons tuintje was omringd met een elektrisch hek. Wij hopen dat dit voor de dieren was die daar vrij rondliepen :-).

Maar het was een zeer ruim huis, met alles erop en eraan. En het was de beste oplossing voor ons oriëntatieprobleem.