We hadden ons onze zomerreis anders voorgesteld (China, daarna Indonesië), maar het werd desondanks Covid-19 toch een leuke bijna staycation. Een beetje bizar misschien om overal rond te lopen met mondmasker en drukke plaatsen te mijden. Zo zagen we de Mont Saint Michel en het Monet huis aan onze neus voorbijgaan, de tweede door niet op voorhand te reserveren. Maar anderzijds was het ook kalmer op de meeste plaatsen en moesten we dus nergens aanschuiven. En dankzij mijn reisgenoten Iris, Line en Bart hebben ik toch een ontspannende en leuke vakantie gehad. Merci!
Gisteren hebben we dankzij Waze ook een heel vlotte terugrit gehad, met een tussenstop voor een lunch op enkele km van de autostrade bij het golf hotel van weetiknietmeer. Onder andere de tarte tatin was er heerlijk!
Wistjedatje: Wat ons (en vooral Iris) ook opgevallen is, is dat er veel minder windmolens staan in Frankrijk dan in België. Misschien blijkt dit na onze terugrit toch niet helemaal te kloppen. Of helemaal niet.
Vandaag zijn we naar Rochefort-en-terre geweest. Enkele jaren geleden werd dit dorp uitgekozen als mooiste dorp van Frankrijk. De foto’s leggen je uit waarom…
Deze knappe verschijning is geen den, maar een GSM mast vermomd als den. Mooi gedaan, maar ik had toch liever een betere verbinding gehad dan een mooie mast. Misschien was dit helemaal geen GSM mast, maar een ander antenne ding.
Het plan was om in de namiddag nog een bezoek te brengen aan ons strandje, maar had was zo’n 10 graden kouder (21° in plaats van 31°). Daarom hebben we er maar een luie late namiddag van gemaakt en een beetje gelezen en zo.
Vandaag was het marché in Saint-Piere, maar we zijn toch met de wagen geweest. Om mezelf een plezier te doen zijn we naar de Quiberonese Zephyr brouwerij geweest. Helaas waren we allemaal van mening dat die gasten beter metsers geworden waren, want aan hun bier in nog een beetje werk. Technisch goed gebrouwen, maar geen hoogvliegers. Alleen mijn blache was OK, maar een beetje flets.
Vandaag was het Bart zijn dag. Hij mocht zich volledig laten gaan. Eerst in de oesters en de zeevruchten. Daarna gingen we op het strand net aan ons huisje den trap af op zoek naar zeemeerminnen. Het water was een beetje koud, maar heerlijk. Een laid-back, chille dag…
Daarnet kwam onze huisbazin eventjes checken of we geen problemen hadden met de boiler. We hebben haar bevestigd dat we geen problemen hadden. Goed dat ik een beetje rood zie van de zon, want ik zag haar blik naar onze verzameling bierflesjes gaan en Line zat te gniffelen in de zetel!
Gisteren zijn we in den vroegte naar Lorient gereden om de duikbootbasis van de Duitsers van tijdens WOII te bezoeken, met aansluitend een bezoek aan de duikboot Flore. Deze indrukwekkende duikbootparking, met wagentjes waarop de duikboten konder verplaatst worden, was de moeite waard. Maar het was vooral de duikboot zelf die indrukwekkend was. Ook dit bezoek kon enkel Covid-19 proof, pas na reservering online en bezoek in kleine groepjes van maximum 20 personen.
Op deze evenementensite ‘La Base’ zijn nog een aantal andere rondleidingen. Je kan er ook zeilen met één van de boten van Eric Tabarly (één of andere beroemde Franse zeilgast), je je kan er af een toren ‘à la Tirolliene’ en nog andere dingen.
Daarna was het tijd voor wat nostalgie. We zijn op zoek gegaan naar de plaats van ons oude hotel op Quiberon, waar ik in mijn jeugd een paar keer naar toe gegaan ben. Het was even zoeken, want waar ooit een drietal huizen stonden, staan er nu zo’n 100. En het hotel is er niet meer. Wel het schooltje ertegenover en het strand. Vooral het strand en het uitzicht zijn nog grotendeels hetzelfde. Ik ben zelfs tot aan MIJN Star Trek rotsen geweest om er te gaan poseren.
Daar Bart een altijd triestiger gezicht begon te trekken, zijn we dan toch maar een zeevruchtenschotel gaan bestellen in ‘Hotel Le Bretagne’. En met oesters. Het oorspronkelijke plan was eerst om enkele oesters te gaan eten als aperitiefje, maar de oesters waren blijkbaar nog niet geleverd. Vandaag is het zijn grote dag, en krijgt hij eindelijk ook eens iets in zijn vakantie!
Nu we een tweede keer aan het bord passeerden, waar Bart verkondigde ‘Hier, van den dienen is zijne Congé annulé’, kan ik jullie de foto hiervan niet onthouden. Een andere in dezelfde stijl is ‘Marché le Vendredi…. de andere dagen komen we met de auto’…
Gisterenavond hebben we voor en na de vispaella met ‘Lieu Jaune’ en krabbescharen nog wat Chinees poepen en Kingen gespeeld. Ik ben alweer niet gewonnen. Is dat een eindeken triestig.
Iris van de dag: ‘Jawadde, 350g frieten bij die entrecote, dat is wel veel!’. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik het gewicht van de frieten bij een steak zag staan op een kaart :-).
Daar we het zo veilig mogelijk proberen te houden, mijden we drukke plaatsen. De overzetboten naar de eilanden zitten altijd goed vol, dus dat liever niet. Dus was het plan gisteren om enkele dorpjes in de buurt eens te bezoeken. ‘s Morgens trokken we naar Locmariaquer, waar we na een korte wandeling over de pier aan het water een eerste terrasje deden.
Gezwind reden we daarna verder naar de Pointe Du Blair. Ik had daar een wandeling gezien van zo’n 3,8km, wat voor iedereen zeker haalbaar moest zijn. Onderweg stopten we even in Crach voor onze lunch bij een gloednieuwe bakkerij. Pointe du Blair bleek zowaar de verblijfplaats te zijn van de beter gestelde medemens, want het stond er vol van vrij grote huizen met flink wat grond. Maar het was wel een mooie wandeling helemaal rond de punt van de Blair. De wandeling bleek wel een hele hoop trapjes te bevatten, om de locale aboriginal de gelegenheid te geven zijn boot te water te laten.
Het plan was daarna om te stoppen bij ‘Les Huitres du Guern’, maar die bleek tot 18u andere dingen te doen te hebben. Bart bleek zwaar teleurgesteld te zijn :-), want alles wat hij wou in deze vakantie ging niet door. En van de anderen wel! En om het er nog eens extra in te wrijven, stopte ik onderweg nog bij de ‘Saumonerie De Lach’ voor wat superheerlijke gerookte zalm (waar ik zin in had) en ter plaatse gemaakte Tarama. Ik vermoed dat dit Bart zijn gemis aan oesters wel een beetje goedgemaakt heeft.
Daarna deden een verwarrende , maar zeer mooie rondrit door de natuur naar Kerostin (terwijl we in Kerhostin moesten zijn). Ik ben er zeker van dit ik nochthans niets verkeerd deed in Waze :-). Onderweg kwamen we voorbij enkele scheldwoorden zoals ‘Plescop’ en nog iets met ‘…gat’.
We hadden gisteren gisteren Palourdes meegebracht en maakten daar met het overschotje aan bouchot mosseltjes een pasta non-vongole van. Om het met de woorden van Bart te zeggen ‘Man, man, man… is da lekker!’.
Een mens moet durven eerlijk zijn met zichzelf. Blijkbaar ben ik niet gemaakt om Chinees te poepen. Dat is nu al de tweede keer op rij dat ik verlies. En niet voorlaatste of zo… Gewoon de laatste. Eergisteren was Bart de winnaar. Vandaag Iris weer. Ik wil ook eens!!!
Vandaag was een grijze dag. We beslisten om naar de megalieten van Carnac te gaan kijken. Om Iris een beetje te sparen besloten we om een rondje met de trein te doen door het dorp, Trinite-sur-Mer en de homo sapiens stenen. In het treintje waren gelukkig alle rijen afgesloten van elkaar en was iedereen verplicht om tijdens de volledige rit zijn/haar mondmasker aan te houden. Line was in de wolken. Ze haaft oude stenen gezien!
Daarna reden we naar Quiberon om daar in de Bar de Marine een zevruchten schotel te nuttigen. Ze hadden geen volledige zeevruchten schotel, maar een Assiette de Marine met wulken, scampi’s, langoustines en oesters was wel mogelijk. We vulden dit aan met een bordje schelpdieren waarvan de naam mij alweer ontsnapt (ik heb hem nochthans een keer of drie gehoord). Daarna aten we Sint-Jacobsvruchten met een puree van zoete aardappel, Iris een roggevleugel en Bart een entrecote. Bart dacht vermoedelijk dat dit ook een vis was :-). Maar hij heeft wel zijn Frans een beetje kunnen oefenen met de cafébazin met de gevleugelde woorden ‘Boshoer citron’!
Na dit heerlijke maal begon het zowaar te regenen en zijn we teruggereden naar ons huisje. Daar hebben we boerenbridge (door sommigen Chinees Poepen genoemd) gespeeld. Bart won… ‘s Avonds konden we genieten van een perfect in de oven opgewaardeerd stokbrood dat bart NIET liet aanbakken.
Ik vond zowaar nog een Frans biertje, gebrouwen van schotse mout dat gerookt geweest is boven de turf. Lekker, maar geen topper…
Iris van de dag: ‘Waar is mijn rugzak nu naar toe? Iris, kijk eens op uw rug!’
Gisteren was een mooie, zonnige dag en we waren dan ook allemaal vrij vroeg uit de veren om hiervan maximaal te kunnen genieten. ‘s Morgens zijn we na een bezoekje aan de lokale Spar met goede moed vertrokken om een stuk van het schiereiland te verkennen, maar alras vroeg Iris ‘Willen jullie mij eens een pleziertje doen? Draai hier eens rechtsaf naar Port Ivy?’.
Dat hebben we dan ook maar gedaan. Port Ivy is een klein vissersdorp waar we vroeger al eens kwamen eten. Iris heeft een verleden met Quiberon, want ze kwam hier vroeger jaarlijks duiken. Ik speelde die tijd in mijn ‘Star Trek’ grotten in de rotsen. Ja, zelfs op jeugdige leeftijd was ik al beetje een Trekkie.
Een klein marktje lonkte ons, maar net voor dat marktje lag een mooi en gelukkig niet zo heel druk terras waar we eerst nog aan één van de zeven werken van barmhartigheid konden doen. Een plaatseljke schone (en dat mag je echt wel letterlijk nemen) bediende ons, en wij stelden ons al voor hoe Bart met deze jongedame zou staan tegeldansen. Hij met zijn neus in haar navel, zij met haar armen bovenop zijn hoofd geleund. Ze was immers uitzonderlijk lang…
Daarna zijn we teruggereden naar ons huisje om daar een baguette met locale producten te eten (onder andere andouilles). Toen gebeurde er iets wat nog niet veel voorviel. Ik deed zelfs een middagdutje.
‘s Middags konden we onze verkenningstocht verder zetten en bezochten we enkele mooie uitkijkpunten op een ander deel van het schiereiland. We gingen op zoek naar een rots een gat in, een soort boog dus. Iris herinnerde zich die rots, maar we zochten eerst op de verkeerde plaatsen. Dit leverde ons wel mooie, rustige wandelingen op.
Uiteindelijk kwamen we wel aan bij de Arche de Port Blanc en waren we dolblij dat we de desbetreffende rots gevonden hadden!
Na een bezoekje aan het ‘Hotel de Bretagne’ in Quiberon, waar we, uitgedroogd door onze wandelingen, alweer hetzelfde werk van barmhartigheid in praktijk brachten met een lokaal gerstenat, was de tijd aangebroken om terug huiswaarts te keren.
‘s Avonds stond er een maaltijd in ons huisje op het programma. We hadden in de Super U bouchot mosselen gekocht en zouden dit (om in het thema te blijven) klaarmaken met Calvados. Ik heb er ook nog een beetje bio appelsap aan toegevoegd van op onze ‘Calvados Experience’ uitstap en wat provencaalse kruiden. Ze waren schitterend!! We hebben die zelfs nog op onze rotsen in ons tuintje kunnen opeten. Met vers gebakken stokbroodjes die we voor deze gelegenheid zelfs niet hebben laten aanbakkan. En een lekker looksausje die bart voor ons maakte en waardoor ik al bijna twee dagen beneden in de zetel kon slapen.
Gisteren zijn we aangekomen in ons vakantiehuisje op het schiereiland van Quiberon. We zijn nog snel wat charcuterie, brood en andere nuttige dingen (bier) gaan sprokkelen in een U supermarkt. Zo hadden we eten voor een eerste sobere maaltijd in ons huisje.
Eén ding is ondertussen wel duidelijk. De koeken nog een beetje opwarmen en bloggen tegelijk gaan niet samen.
De eerste avond aten we in het hotel, omdat het aangeprezen stond als beste restaurant van de streek. Het was zeer lekker, maar we hadden er niet echt een wauw gevoel bij en goedkoop was het niet…
Ik blijf dan ook bij mijn mening dat het niveau van de restaurants in België gemiddeld hoger ligt dan hier in Frankrijk. Maar ik heb natuurlijk nog niet alle Franse (en ook niet alle Belgische) restaurants al bezocht.
Het hotel was mooi. Een oud kasteeltje van één of andere locale industrieel. Met een zeer mooie tuin er aan en midden op een rivier. Maar het deed wel wat oubollig aan en kon hier en daar wel een opknapbeurt gebruiken.
