Een aantal dingen hebben ze hier gewoon niet. Zo is er geen Indian Pale Ale te vinden. Mango Chutney vinden de Indiërs ook maar iets vies, want ze willen gen zoetigheid bij hun eten. Er zijn wel cocos-, tomaat en chilichutneys. Maar die smaken eerder zout of pikant.
Maar misschien is er wel een andere streek in India waar ze die spullen wel hebben. In Radjastan in elk geval ook niet.
‘Garam Masala’ is een term die gebruikt wordt om een heet kruidenmengsel te benoemen. Garam betekend immers ‘heet’ en masala is ‘mengeling’. Onze gids wist ons te vertellen dat ze dit onder mannen ook wel eens gebruiken om een mooi meisje te benoemen. Maar ook dat je dit als Indiër dit beter niet kon doen, want dat je dan een flinke oorveeg riskeert.
India is een beetje als een zin van Iris, nooit af. Zo zien er alle huizen uit alsof er een stuk aan bijgebouwd wordt, ofwel is er al een stuk terug vervallen. Bij de stopcontacten in de hotels (dus ik denk dat het anders nog erger is) heb je ongeveer 50% kans dat je stekker er in blijft steken en dat er ook stroom uit komt. De schakelaars bedienen ook altijd andere lichten dan dat je zou verwachten (of geen). In de restaurants heb je evenveel kans dat je bij een bestelling te horen krijgt: “Sorry, not available”.
En ook het verkeer is niet anders. Alles loopt er chaotisch door mekaar, maar het komt op één of andere manier altijd wel snel goed. Wanneer een kruispunt vast loopt om één of andere reden, heb je altijd wel een ‘local’ die het verkeer regelt, enkele brommers verzet of die enkele andere bestuurders aanmaant om achteruit te rijden.
Wanneer een andere wagen je ziet aankomen met je busje en de straat is te smal voor twee wagens, dan rijdt die ook met plezier de hele straat achteruit terug.
Volgens Wipin (één van onze gidsen) heb je in India in het verkeer drie dingen nodig:
A good horn (want iedereen toetert zich hier te pletter)
Good brakes (want iedereen rijdt hier kris kras door elkaar)
Puducherry (tot 2006 Pondicherry genoemd) en een district van het Indiase Unieterritorium Puducherry. Het ligt omgeven door de staat Tamil Nadu en ligt een de rechter kust van India.
Daar de Fransen er heel lang aan de macht geweest zijn, is de Franse invloed vrij groot en zijn er zelfs op dit moment veel Fransen. Er was destijds veel racisme in Pondicherry, en er is nu zelfs nog een gedeelte ‘white town’ en een gedeelte ‘black town’. Er zijn op dit moment ook nog veel restaurants met Franse invloeden, en we aten er zelfs een ‘Bouchée à la Reine’.
We reden er met een riksja doorheen de Franse wijk, voorbij het paleis van de gouverneur en werden dan aan de dijk afgezet. Onze reis loopt nu beide op zijn einde, dus we zijn een beetje aan het plannen om terug af te zakken naar België.
‘s Middags zijn we naar Auroville geweest, de utopische stad van de Indiase filosoof en vrijheidsstrijder Sri Aurobindo. Hij werd daarvoor bijgestaan door Mirra Alfassa, en Franse die hier ‘The Mother’ genoemd wordt. Auroville moet het centrum zijn van een universeel ‘geloof’ voor de toekomst van de mensheid. Hij is ook de bedenker van een soort mentale yoga, die nog door vele volgelingen bedreven wordt.
In Puducherry is er geen taks op alcohol, dus we zijn even binnengestapt in een likeur shop. We kochten er enkele flessen superlekkere lokale ‘Old Monk’ rhum. En we kochten er ook een Sula schuimwijn voor ons aperitiefje (bij een spelletje ‘Oh Hell’) van gisterenavond. Hij was lekker, maar wel heel zoet.
Bij valavond hebben we nog een wandelingetje gedaan aan de dijk en zijn we daarna met twee tuk-tuks terug gereden naar ons hotel. Morgen reizen we nog één keer door naar Mahabalipuram, om de dag erna onze eindbestemming Chennai te bereiken.
Voor de Indiërs zijn deze twee dingen super belangrijk. Ze wonen dan ook meestal samen in familieverband (grootouders, ouders, kinderen, kleinkinderen,…). De oudste man van de familie beheerd de familie aankopen en alle anderen dragen een vast bedrag bij aan het kapitaal van de familie waarmee alle gemeenschappelijke dingen aangekocht worden (voedsel, uitbreidingen of verbeteringen aan het huis, …). De rest van wat ze verdienen kunnen ze zelf houden of houden voor maanden dat ze geen inkomen hebben en toch moeten bijdragen aan de familiepot.
De astrologen worden raad gevraagd voor alle belangrijke beslissingen in het leven en er wordt ook steeds gebeden voor alle belangrijke zaken in het leven. Zo zal je bij de aankoop van een wagen, nog vooraleer je er mee gaat rijden, eerst Ganesha vragen om je te sparen van ongelukken met de wagen en je te helpen alle problemen met de wagen weg te nemen. De meeste wagens worden dan ook verkocht tijdens grote Hindu festivals, omdat de Goden dan alom tegenwoordig zijn.
De astrologen spelen ook een belangrijke rol in de keuze van een levenspartner. Er wordt natuurlijk eerst en vooral gekeken of een meisje of jongen uit een gerespecteerde familie komt uit dezelfde kaste. Voor Gudu was het zestiende meisje uiteindelijk de uitverkorene. Ze zien elkaar meestal niet (of één keer) voor het huwelijk. De atrologogen kiezen ook de meest geschikte dagen voor de huwelijksfeesten. Scheidingen bestaan in India zo goed als niet (0,03%) en zijn volgens onze gids ook meestal het gevolg van huwelijken tussen verschillende kastes of vrije huwelijken.
Het huwelijksfeest volgt meestal binnen het jaar nadat de beslissing over de kandidaat valt. Er worden twee feesten gegeven. Eentje voor familie, vrienden, familie van vrienden, … van het meisje. En hetzelfde voor de familie van de jongen. Zo’n huwelijksfeesten kunnen dan ook tot 7 dagen duren en er zijn gemiddeld 1.000-2.000 genodigden. Je moet die dan ook allemaal persoonlijk (niet één keer, maar je moet daarbij zoveel mogelijk aandringen en het telkens vragen wanneer je deze genodigden tegen het lijf loopt) uitnodigen, maar je krijgt hiervoor wel hulp van de hele familie. Je geeft die een officiële uitnodiging met alle details van het feest.
Ook voor de genodigden is zo’n huwelijksfeest geen pretje. Want afhankelijk van de welgesteldheid van de familie, geef je een kleiner of groter cadeau. En dat kan gaan tot juwelen en goed. Meestal is het geld. En je geeft meer als je weet dat de familie het geld goed kan gebruiken om het huwelijksfeest te bekostigen.
Op het feest zelf moet je al deze genodigden natuurlijk voorzien van eten en drinken, iedereen in de familie krijgt nieuwe, dure kleren. Je zou als familie toch immers niet willen dat de genodigden of de mensen uit het dorp je trouwfeest toch maar wat flauwtjes vinden! Deze feesten worden dan ook bekostigd met de hele familie. En er worden zelfs veel ‘fake-loans’ afgesloten, die zogezegd dienen voor verbouwingen aan het huis, maar werkelijk gebruikt worden om een trouwfeest te bekostigen. Dan moet je in veel gevallen ook de bankdirecteur omkopen, omdat die moet controleren waar het geld naartoe gegaan is.
Heeft een familielid tijdelijk een geldprobleem, dan springt heel de familie in de bres om die te helpen. Je vraagt ook niet wanneer je het geld zal terugkrijgen, maar het is wel de bedoeling dat je het ooit eens zal terugkrijgen.
Gisteren zijn we vanuit Madurai doorgereden naar Tanjore. Zo’n goede 5 uren. De maximum snelheid ligt hier op 80km per uur, dus echt snel gaat het niet. Veel sneller kan het ook niet, want alle verkeer gaat rt ktis kras door elkaar (brommers, tuk-tuk’s, gewone wagens, grote vrachtwagens, voetgangers, een enkele fietser, geiten, koeien. Gisteren zijn we zelf een paard alleen tegengekomen op de weg.
De Hindoes hebben een aantal tempels (een 5 tal) die ze een keer in hun even moeten bezoeken. De Minakshi tempel in Madurai is daar één van. Deze stad, van zo’n 1,3 miljoen inwoners krijgt dan ook jaarlijks 4-5 miljoen bedevaarders te verwerken.
Dit heel grote tempelcomplex dat zo’n 33.000 beelden telt bestaat uit twee grote delen. De kleine tempel is gewijd aan Minakshi (Parvati, vrouw van Shiva) en is alleen voor vrouwen toegankelijk. De grote tempel is gewijd aan Shiva en is alleen voor mannen toegankelijk. Het heeft 5 reuze inkomtorens, die bezaaid zijn met kleurrijke beelden.
De kamers in ons Madurai Heritage hotel waren er immens groot. Afzonderlijke villa’s in een mooi onderhouden tuin. Je kon er met zo’n twaalf mensen samen onder de douche (wat we voor alle duidelijkheid niet gedaan hebben).
We zijn de volgende dag dan doorgereden naar Tanjavur, waar er alweer een tempel op het programma stond. Het was snel duidelijk dat we het ‘natuur’ gedeelte van onze reis achter ons gelaten hadden. En ook het frisse gedeelte. Want het binnenland van Tamil Nadur is heet (gisteren zo’n 42°) en zeer vochtig.
De Brihadisvara tempel was een compleet andere tempel dan de voorgaande. Deze tempel is Unesco werelderfgoed en werd gebouwd in de tiende eeuw.
Deze site is niet zo groot en uitgestrekt als de vorige tempel, maar wat een mooie beeldhouwwerken zijn er te zien!
‘s Avonds hebben we zelfs nog een beetje van het zwembad van ons ‘Paradise Resort’ kunnen genieten, en werden daarna zelfs vergezeld van onze twee gidsen. ‘s Avonds hebben we in het restaurant van het hotel nog een goed gesprek gehad met Gudu en Vipin over het familiale leven in India, hoe hun huwelijken geregeld worden en hun trouwfeesten waar ze (als normale familie) persoonlijk zo’n 1000-1500 mensen op moeten uitnodigen. Misschien morgen meer daarover…
De tuin van ons Treetop hotel is een speeltuin voor allerlei wild gedierte. Zo hebben Line en Iris deze morgen twee ‘Indian giant squirrels’ zien rondhuppelen. het zit hier vol van de aapjes, eekhoorns en mooie, niet definieerbare vogels.
Deze morgen zijn hier in Thekaddi we naar een kruidentuin geweest. De meeste kruiden hadden we hier of daar wel al gezien, maar we hebben toch nog wel wat nieuwe dingen gezien.
Zo hebben we de drie soorten koffiebonen aan hun respectievelijke plant gezien. Een citroen/limoen (giant lime) ter grootte van een goed gevulde watermeloen. De citroen die Line aanraakt is nog een ‘mini’ model.
Ook nog een cacao vrucht nog vast aan de boom. En ook iets dat ze quatre-épices noemen. Voor de rest ongeveer alle mogelijke kruiden die je maar kan denken: cardamom, muskaatnoot, koriander, kruidnagel, peper, chili, … en nog zo’n 100 anderen.
Naast heel mooie bloemen in de meest uiteenlopende kleuren, waarbij er ook eentje bij was die drie dagen bloeit en elke dag van kleur veranderd. En een leuk klein plantje die ze hier ‘touch-me-not’ noemen. Wanneer je het blad aanraakt (dat er een beetje uitziet als een kleine varen, plooit dit helemaal dicht tot een groen ‘takje’.
Daarna zijn Line en Radha nog een olifant ritje gaan maken. Daarna worden de olifanten ook nog flink gewassen.
Als lunch heb ik een Tandoori Chicken gegeten, gemaakt in een echte Tandoor (klei oven). De Naan (brood) worden hier ook in de Tandoor gebakken. Die kleven ze gedurende 1 minuutje tegen de klei aan de binnenkant van de oven. Meer is er niet nodig, want die heeft een temperatuur van zo’n 300°.
Om één of andere reden gaat Iris er ook van uit dat de muggen hier de klok kunnen lezen, want ze vraagt ons om stipt om 17u onze deur van de kamer dicht te doen…
Kathakali is een gedanste (gedanst is veel gezegd) vorm van drama die typisch is voor de staat Karala. Het vereist oppperste concentratie van de dansers om alle mogelijke emoties en situaties bijna enkel met gezichtsexpressies uit te beelden en zo een verhaal te vertellen.
Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld. Ze schotelen me daar eerst een verhaaltje voor waarin een God verleid wordt in de hemel door een beeldschone vrouw, die dan achteraf een demon blijkt te zijn.
Ik zit daar vol spanning te wachten op de beeldschone vrouw. Blijkt die achteraf gewoon gespeeld te worden door een man van over de zestig. Jammer…
Soms kom je in verre landen ook wel eens dingen tegen die je onmiddellijk opvallen. Eentje die me al bij de eerste dagen opviel is de Royal Enfield Classic. Je kan de 350 versie hier kopen voor zo’n € 2.000!
Wat blijkt? Je kan die dingen gewoon ook bij ons kopen!! Ik heb er wel nog nooit één zien rijden. Bovenstaande Classic 500 koop je bij ons voor zo’n € 5.998 inclusief BTW.
De specs zijn niet om over naar huis te schrijven, maar ze maken zo’n prachtig laag grommend geluid. Bijna een ingetogen Harley Davidson. Moderne, maar super simpele techniek.
Vipin, onze trainee gids, heeft er eentje en verkent er elk jaar een stukje India mee.
Eén Euro is zo’n 75 Indische Rupee waard. Ik geef jullie een idee van de prijzen. Deze middag betaalden we voor onze lunch (4 personen), die bestond uit mijn Prawn Masala, twee maal veg noodle soup, 1 chicken sandwich en voor drie personen vers gemaakte naan uit de tandoor 810 Rs. We dronken daarbij twee Pepsi’s en twee soda’s. Die waren natuurlijk al inbegrepen in deze prijs. En dit restaurantje was behoorlijk gericht op buitenlandse toeristen, dus al wat duurder. In Euro zou dus ongeveer zo’n € 10,52 moeten zijn. We hebben hier al duurder gegeten, maar ook al meer dan de helft goedkoper. Als we in de hotels blijven eten (4-5 sterren), betalen we meestal 2.000-3.500 Rs, tenzij we eens uitspattingen doen met een flesje lokale Sula wijn (die trouwens best lekker is voor een prijs van Rs 1.000-1.500).
Nog enkele andere prijzen: – Domestic beer: Rs 200 – Coke: Rs 30 – 1kg bananen: Rs 60 – Volkswagen Golf: Rs 800.000 (zo’n € 10.000). Maar de goedkoopste Tata kan je er al kopen voor zo’n € 2.200
Mobiele telefoon kost er zo goed als niets met 4GB data PER DAG. En een breedband internet verbinding zou er zo’n Rs 850 moeten kosten.
Wanneer ze over honderdduizend Rupees spreken, spreken ze van 1 Lekh. Anders worden de bedragen te groot.
In de restaurants verwachten ze een fooi van zo’n 10-15% van het totaalbedrag (tenzij de maaltijd erg duur was). Voor de porters die onze valiezen naar boven brengen voorziet Gudu 50-100 Rs.
De lonen liggen voor de goed betaalde beroepen iets (maar niet veel) lager dan de onze (volgens het internet) of zelfs een stuk hoger voor bijvoorbeeld de mensen werkzaam in de IT. Belastingen op de lonen liggen er tussen 0% (max. Rs 500.000 per jaar, gehandicapten of alleenstaande vrouwen) en 40% voor de grootste lonen.
Sommige cijfers moet je misschien met een korrel Indisch zout nemen (wat goed uitkomt nu we naar een kruidentuin gaan), maar geven een goed idee.
Na twee dagen genieten van de Alleppey backwaters op onze houseboat zijn we terug bij onze vertrouwde begeleiders. Op de boot hebben we zeer lekkere visjes gegeten (een beetje als sprotjes) die we onze bootkok zelf hebben zien vangen. We zijn ook nog gestopt om zeer grote tiger prawns (het formaat van een mini kreeftje) te kopen en ze hadden enkele riviervissen voor ons op het menu staan. Het eten was er in orde
De douche van beide slaapkamers werkte niet of bijna niet, en door een probleem met de gasaansluiting was er al helemaal geen warm water, dus we hebben dan maar besloten ons met een stukje zeep te wassen waar het het meeste nodig was (gezicht en handen :-)).
Ondertussen zijn we door enkele bergen gereden naar het dorp Thekkady. Deze bergen lagen op bepaalde bergen helemaal bezaaid met theevelden. Terwijl we boven de wolken uitstegen naar 1.500m was het uitzicht over de groene valleien dan ook adembenemend. We verblijven er nu twee nachten in het Treetop hotel.
Deze middag heb ik trouwens in het dorp een een restaurantje dat de naam Bamboo Hut draagt de lekkerste Prawn Masala gegeten met Cashewnaan. Caroline en Radha zijn nu een uurtje aan het genieten van een Ayurveda massage, dus ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn spullen allemaal wat te organiseren.
Morgen staat de spice garden en een olifantenrit op het programma. Het tijgerreservaat schijnt de moeite niet te zijn, omdat de tijgers omwille van de vele Indiase toeristen verder de jungle ingetrokken zijn. Je ziet er dus bijna nooit één.
We gaan stilaan terug richting de staat Tamil Nadu, en verlaten dus Kerala. Ik vond het eten in Kerala wel best OK, behalve dan de Kerala rice. Ze laten hun rijst zo’n uur koken. Wat je overhoudt is een soort rijstpap, maar dan zonder echte pap. Zij vinden het super lekker. Ik, onze gids Gudu en de rest van ons bonte gezelschap vinden er maar niets aan.
