Categorie: Uncategorized

Geplaatst op

Flying to Capetown

De volgende dag vlogen we met een lokale luchtvaartmaatschappij naar Kaapstad. In Wendy’s Country Lodge verbleef ook een andere gast, die de ‘head security’ van een aantal grote bosbouw bedrijven bleek te zijn. Die vertelde ons dat er de volgende dag ‘on the road to Durban’ een actie aangekondigd was van de vrachtwagenchauffeurs van die boomstammen. Het zou dus alweer een spannende rit worden…

Die actie bleek uiteindelijk wel mee te vallen, alhoewel toch zo’n half uur lang de ene na de andere truck (we zijn na een honderdtal gestopt met ze te tellen) op de pechstrook van de N2 stond. En af en toe reed er dan zo eentje aan 30 km / uur naar ergens anders in die rij. We kwamen gelukkig wel op tijd aan voor onze vlucht van Durban naar Cape Town.

De pechstrook is in ZA wel grappig. Zodra er een snellere wagen aankomt, schuift iedereen volledig op naar de pechstrook om die door te laten. Ook vrachtwagens en zo. De snellere wagen bedankt bij het passeren de wagen die hem doorliet door te knipperen met zijn vier knipperlichten. Af en toe was er nog een vriendelijkere Afrikaan die dan nog eens met zijn lichten een signaal gaf om op zijn beurt die andere te bedanken.

Ook kruispunten met defecte rode verkeerslichten (waarvan ze er in sommige streken veel hebben) zijn speciaal hier in dit land. Wanneer er een zo’n kruispunt is, stopt iedereen op het kruispunt en dan wordt er gekeken wie er eerst mag. Het is een raar systeem, maar werkt hier verbazend goed. In België zou dit leiden tot complete chaos, want iedereen zou eerst willen rijden. We hebben deze gewoontes snel overgenomen.

Deze keer hebben we bij Avis maar één keer van wagen moeten wisselen. Toen we onze tweede huurwagen gingen ophalen, en de vriendelijke mevrouw aan de balie ons liet weten dat het terug een Haval was, waren we super blij omdat we wisten dat onze bagage hierin op een beetje comfortabele manier kon ingepast worden. Bij de eerste poging bleek het een H6 (denk ik) ipv een H60 te zijn, en was die niet helemaal compatibel met onze hoeveelheid bagage. Daarna wisselden we naar een H60 en konden we naar Franschhoek.

Het was spitsuur in Cape Town en dus druk op de N2, maar het lukte me wonderwel om met het roadbook en mijn drie fantastische copiloten om onze volgende logeerplaats ‘The Macaron Guesthouse’ in Franschhoek te vinden.

Geplaatst op

Le Mont Saint Michel

We zijn er uiteindelijk dan toch nog eens geraakt en Bart kan de Mont Saint Michel nu ook van zijn To-Do lijst schrappen. En alweer hadden we heel veel gluk met het goede weer. Ook nu alleen maar regen terwijl we in de wagen zaten.

We zijn 60% op de Mont geraakt, en tegen dan was onze goesting om trappen te doen een beetje over. Bij Mère Poulard stonden ze terug gretig aan te schuiven om eitjes aan € 35 (of zoiets) te nuttigen. Wij zijn een beetje doorgereden en hebben bij ‘La Ferme Saint-Michel‘ het présalé lamsvlees gaan eten. Dit is ook een specialiteit van den berg. Dat deden we pas eens we door de slagbomen geraakt zijn, want het restaurant bleek in een afgesloten gebied te liggen… Ik wil jullie toch het (vermoedelijke) recept van de omelet van Mère Poulard niet achterhouden.

Daarna reden we nog door naar het ‘War Cemetary’ van Bayeux, maar daar hadden we minder geluk met het weer, want het begon goed te gieten. Maar het werd toch stilaan donker. ‘s Avonds zijn we in het hotel blijven hangen, want niemand had honger na de uitgebreide maaltijd in de ferme (foie gras, présalé, kaas en dessert). Dus na het nuttigen van enkele locale biertjes zijn we in ons bedje gekropen, moe van de zeelucht.

Geplaatst op

Landingsdingen

Vandaag hebben we een paar belangrijke plaatsen van de landing in Normandië bezocht. We zijn gestart in Sainte-mère-église waar we het kerkje met bijbehorende parachutist bezochten. Daarna bezochten we er het Airborne museum, wat trouwens wel de moeite is.

Na een korte middaglunch ging onze escapade verder naar Pointe du Hoc en Omaha beach. We hebben trouwens heel veel geluk met het weer. Telkens we aan het stappen zijn, is het droog en bij momenten zelfs zonnig. Eens in de wagen begint het spontaan te regenen.

Afsluiten deden we in Dives-sur-Mer, waar we het schitterend restaurant ‘A l’Intution’ leerden kennen. Dit is trouwens zeker een bezoekje waard als je hier in de buurt bent. Heerlijke keuken met verrassende combinaties. Tof idee om de mensen niet te laten kiezen tussen kaas of dessert, en een dessertbord te voorzien met allemaal kaasbereidingen (zelfs met roomijs van Camenbert!). Doen!!!

Geplaatst op

Bonjour Cabourg

We zijn twee jaar geleden al eens op doorreis geweest in deze streek, maar hebben door Corona- en andere toestanden toch nog enkele dingen gemist die we wilden zien. Dus daarom kwamen we nu nog eens terug voor enkele dagen.

Na een tussenstop in Pont l’ Evecque om er enkele flessen lokaal straf appelsap te degusteren en te kopen, was het einddoel in zicht: Cabourg.

Deze keer verblijven we in het Mercure Hotel in Cabourg, omdat dit vrij centraal gelegen is tussen de plaatsen die we willen zien. Een klein, maar mooi hotel met spa en zwembad. Bij onze aankomst hebben we Cabourg bezocht, hebben we daar in de ‘Etoile de Mer‘ niet zo heel goed gegeten en te veel betaald en zijn we via het casino naar de dijk gestapt.

Aangezien het weer nog best wel meeviel na enkele regenbuien, besloten we om toch nog iets te gaan bezoeken. We reden dan ook gezwind naar Arromanches, om er de achtergelaten pontons en andere landingvaartuigen te gaan bekijken. We zijn er daarna beland in een toffe bar en hebben er dan nog verrassend OK gegeten in het ‘Hotel de Normandie‘. Ik gebruik de term verrassend, omdat ik er bij de eerste aanblik niet van overtuigd was dat het zou meevallen.

In het terugrijden werden er vanop de achterzetel dan ook geanimeerde gesprekken gevoerd met zinnen als “oe iet diene grafuup neu uuk alwére? Tumulus!” en “Daddes ier zuudoinig pikkedoenker dadde zelfs nie ziet dadda neeverst de zie aan ‘t raaien zaat”. In het naar Cabourg rijden deed Iris al een eerst poging met “Ik ben aan het dingenen op mijn derde”.

Geplaatst op

Gerstenat

Als brouwer kan ik het natuurlijk niet laten om eens te genieten van het plaatselijke gerstenat. Er zijn er heel lekkere bij (zoals de schitterende Hellfest IPA), hele speciale waar men zoveel mogelijk verschillende smaken in stopt (met stukjes guarana, ginseng, gember en kola noten) en die toch nog lekker blijkt te zijn. Al is er bij de laatste wel de twijfel of dit nog echt bier te noemen is.

Heel af en toe zit er een biertje bij die verrassend is. Niet altijd door de smaak, het mondgevoel, de stevigheid van het schuim, de kleur of een andere eigenschap. Maar heel soms door de plaats waar het gebrouwen werd. Na grondig onderzoek van het flesje bleek onderstaand biertje zelfs in ‘9700 Oudenaarde’ gemaakt te zijn, bij een brouwerij ‘Roman’ genoemd. We hebben het vermoeden dat dit heimelijk een ‘Sloeber’ zou kunnen zijn.

Geplaatst op

Mahabalipuram – Chennai

Ons bezoek aan Zuid India zit er alweer bijna op. Morgen brengt onze chauffeur ons om 6u45 naar de luchthaven. Na een korte tussenlanding in Dubai kunnen we morgen alweer in onze eigen bedjes slapen. Drie weken leken een eeuwigheid, maar zijn voorbij gevlogen.

Deze ochtend zijn we de Shore Temple en de Ganesha Ratha gaan bezoeken. Beide Unesco werelderfgoed en tempels uit de 7e eeuw. Een aantal van deze tempels zijn uitgehouwen uit 1 rotsblok.

Onderweg naar onze eindbestemming Chennai zijn we onderweg nog aan een zoutontginning gestopt.

We hebben ondertussen afscheid genomen van onze gids Gudu, want die gaat vanavond met de slaaptrein terug naar Delhi. Een rit van 19 uren. Na een dagje kantoorwerk gaat hij terug met het vliegtuig naar zijn familie in Jaisalmer (Radjastan). Hij gaf me ook nog een Ganesh beeldje cadeau om op mijn bureau te plaatsen (for good luck).

Geplaatst op

Geen IPA en geen mango chutney

Een aantal dingen hebben ze hier gewoon niet. Zo is er geen Indian Pale Ale te vinden. Mango Chutney vinden de Indiërs ook maar iets vies, want ze willen gen zoetigheid bij hun eten. Er zijn wel cocos-, tomaat en chilichutneys. Maar die smaken eerder zout of pikant.

Maar misschien is er wel een andere streek in India waar ze die spullen wel hebben. In Radjastan in elk geval ook niet.

‘Garam Masala’ is een term die gebruikt wordt om een heet kruidenmengsel te benoemen. Garam betekend immers ‘heet’ en masala is ‘mengeling’. Onze gids wist ons te vertellen dat ze dit onder mannen ook wel eens gebruiken om een mooi meisje te benoemen. Maar ook dat je dit als Indiër dit beter niet kon doen, want dat je dan een flinke oorveeg riskeert.

Geplaatst op

Chaos

India is een beetje als een zin van Iris, nooit af. Zo zien er alle huizen uit alsof er een stuk aan bijgebouwd wordt, ofwel is er al een stuk terug vervallen. Bij de stopcontacten in de hotels (dus ik denk dat het anders nog erger is) heb je ongeveer 50% kans dat je stekker er in blijft steken en dat er ook stroom uit komt. De schakelaars bedienen ook altijd andere lichten dan dat je zou verwachten (of geen). In de restaurants heb je evenveel kans dat je bij een bestelling te horen krijgt: “Sorry, not available”.

En ook het verkeer is niet anders. Alles loopt er chaotisch door mekaar, maar het komt op één of andere manier altijd wel snel goed. Wanneer een kruispunt vast loopt om één of andere reden, heb je altijd wel een ‘local’ die het verkeer regelt, enkele brommers verzet of die enkele andere bestuurders aanmaant om achteruit te rijden.

Wanneer een andere wagen je ziet aankomen met je busje en de straat is te smal voor twee wagens, dan rijdt die ook met plezier de hele straat achteruit terug.

Volgens Wipin (één van onze gidsen) heb je in India in het verkeer drie dingen nodig:

  1. A good horn (want iedereen toetert zich hier te pletter)
  2. Good brakes (want iedereen rijdt hier kris kras door elkaar)
  3. Good luck! (spreekt voor zich)
Geplaatst op

Puducherry

Puducherry (tot 2006 Pondicherry genoemd) en een district van het Indiase Unieterritorium Puducherry. Het ligt omgeven door de staat Tamil Nadu en ligt een de rechter kust van India.

Daar de Fransen er heel lang aan de macht geweest zijn, is de Franse invloed vrij groot en zijn er zelfs op dit moment veel Fransen. Er was destijds veel racisme in Pondicherry, en er is nu zelfs nog een gedeelte ‘white town’ en een gedeelte ‘black town’. Er zijn op dit moment ook nog veel restaurants met Franse invloeden, en we aten er zelfs een ‘Bouchée à la Reine’.

We reden er met een riksja doorheen de Franse wijk, voorbij het paleis van de gouverneur en werden dan aan de dijk afgezet. Onze reis loopt nu beide op zijn einde, dus we zijn een beetje aan het plannen om terug af te zakken naar België.

‘s Middags zijn we naar Auroville geweest, de utopische stad van de Indiase filosoof en vrijheidsstrijder Sri Aurobindo. Hij werd daarvoor bijgestaan door Mirra Alfassa, en Franse die hier ‘The Mother’ genoemd wordt. Auroville moet het centrum zijn van een universeel ‘geloof’ voor de toekomst van de mensheid. Hij is ook de bedenker van een soort mentale yoga, die nog door vele volgelingen bedreven wordt.

In Puducherry is er geen taks op alcohol, dus we zijn even binnengestapt in een likeur shop. We kochten er enkele flessen superlekkere lokale ‘Old Monk’ rhum. En we kochten er ook een Sula schuimwijn voor ons aperitiefje (bij een spelletje ‘Oh Hell’) van gisterenavond. Hij was lekker, maar wel heel zoet.

Bij valavond hebben we nog een wandelingetje gedaan aan de dijk en zijn we daarna met twee tuk-tuks terug gereden naar ons hotel. Morgen reizen we nog één keer door naar Mahabalipuram, om de dag erna onze eindbestemming Chennai te bereiken.

Geplaatst op

Familie en godsdienst

Voor de Indiërs zijn deze twee dingen super belangrijk. Ze wonen dan ook meestal samen in familieverband (grootouders, ouders, kinderen, kleinkinderen,…). De oudste man van de familie beheerd de familie aankopen en alle anderen dragen een vast bedrag bij aan het kapitaal van de familie waarmee alle gemeenschappelijke dingen aangekocht worden (voedsel, uitbreidingen of verbeteringen aan het huis, …). De rest van wat ze verdienen kunnen ze zelf houden of houden voor maanden dat ze geen inkomen hebben en toch moeten bijdragen aan de familiepot.

De astrologen worden raad gevraagd voor alle belangrijke beslissingen in het leven en er wordt ook steeds gebeden voor alle belangrijke zaken in het leven. Zo zal je bij de aankoop van een wagen, nog vooraleer je er mee gaat rijden, eerst Ganesha vragen om je te sparen van ongelukken met de wagen en je te helpen alle problemen met de wagen weg te nemen. De meeste wagens worden dan ook verkocht tijdens grote Hindu festivals, omdat de Goden dan alom tegenwoordig zijn.

De astrologen spelen ook een belangrijke rol in de keuze van een levenspartner. Er wordt natuurlijk eerst en vooral gekeken of een meisje of jongen uit een gerespecteerde familie komt uit dezelfde kaste. Voor Gudu was het zestiende meisje uiteindelijk de uitverkorene. Ze zien elkaar meestal niet (of één keer) voor het huwelijk. De atrologogen kiezen ook de meest geschikte dagen voor de huwelijksfeesten. Scheidingen bestaan in India zo goed als niet (0,03%) en zijn volgens onze gids ook meestal het gevolg van huwelijken tussen verschillende kastes of vrije huwelijken.

Het huwelijksfeest volgt meestal binnen het jaar nadat de beslissing over de kandidaat valt. Er worden twee feesten gegeven. Eentje voor familie, vrienden, familie van vrienden, … van het meisje. En hetzelfde voor de familie van de jongen. Zo’n huwelijksfeesten kunnen dan ook tot 7 dagen duren en er zijn gemiddeld 1.000-2.000 genodigden. Je moet die dan ook allemaal persoonlijk (niet één keer, maar je moet daarbij zoveel mogelijk aandringen en het telkens vragen wanneer je deze genodigden tegen het lijf loopt) uitnodigen, maar je krijgt hiervoor wel hulp van de hele familie. Je geeft die een officiële uitnodiging met alle details van het feest.

Ook voor de genodigden is zo’n huwelijksfeest geen pretje. Want afhankelijk van de welgesteldheid van de familie, geef je een kleiner of groter cadeau. En dat kan gaan tot juwelen en goed. Meestal is het geld. En je geeft meer als je weet dat de familie het geld goed kan gebruiken om het huwelijksfeest te bekostigen.

Op het feest zelf moet je al deze genodigden natuurlijk voorzien van eten en drinken, iedereen in de familie krijgt nieuwe, dure kleren. Je zou als familie toch immers niet willen dat de genodigden of de mensen uit het dorp je trouwfeest toch maar wat flauwtjes vinden! Deze feesten worden dan ook bekostigd met de hele familie. En er worden zelfs veel ‘fake-loans’ afgesloten, die zogezegd dienen voor verbouwingen aan het huis, maar werkelijk gebruikt worden om een trouwfeest te bekostigen. Dan moet je in veel gevallen ook de bankdirecteur omkopen, omdat die moet controleren waar het geld naartoe gegaan is.

Heeft een familielid tijdelijk een geldprobleem, dan springt heel de familie in de bres om die te helpen. Je vraagt ook niet wanneer je het geld zal terugkrijgen, maar het is wel de bedoeling dat je het ooit eens zal terugkrijgen.