Categorie: Uncategorized

Gisteren zijn we vanuit Madurai doorgereden naar Tanjore. Zo’n goede 5 uren. De maximum snelheid ligt hier op 80km per uur, dus echt snel gaat het niet. Veel sneller kan het ook niet, want alle verkeer gaat rt ktis kras door elkaar (brommers, tuk-tuk’s, gewone wagens, grote vrachtwagens, voetgangers, een enkele fietser, geiten, koeien. Gisteren zijn we zelf een paard alleen tegengekomen op de weg.

De Hindoes hebben een aantal tempels (een 5 tal) die ze een keer in hun even moeten bezoeken. De Minakshi tempel in Madurai is daar één van. Deze stad, van zo’n 1,3 miljoen inwoners krijgt dan ook jaarlijks 4-5 miljoen bedevaarders te verwerken.

Dit heel grote tempelcomplex dat zo’n 33.000 beelden telt bestaat uit twee grote delen. De kleine tempel is gewijd aan Minakshi (Parvati, vrouw van Shiva) en is alleen voor vrouwen toegankelijk. De grote tempel is gewijd aan Shiva en is alleen voor mannen toegankelijk. Het heeft 5 reuze inkomtorens, die bezaaid zijn met kleurrijke beelden.

De kamers in ons Madurai Heritage hotel waren er immens groot. Afzonderlijke villa’s in een mooi onderhouden tuin. Je kon er met zo’n twaalf mensen samen onder de douche (wat we voor alle duidelijkheid niet gedaan hebben).

We zijn de volgende dag dan doorgereden naar Tanjavur, waar er alweer een tempel op het programma stond. Het was snel duidelijk dat we het ‘natuur’ gedeelte van onze reis achter ons gelaten hadden. En ook het frisse gedeelte. Want het binnenland van Tamil Nadur is heet (gisteren zo’n 42°) en zeer vochtig.

De Brihadisvara tempel was een compleet andere tempel dan de voorgaande. Deze tempel is Unesco werelderfgoed en werd gebouwd in de tiende eeuw.

Deze site is niet zo groot en uitgestrekt als de vorige tempel, maar wat een mooie beeldhouwwerken zijn er te zien!

‘s Avonds hebben we zelfs nog een beetje van het zwembad van ons ‘Paradise Resort’ kunnen genieten, en werden daarna zelfs vergezeld van onze twee gidsen. ‘s Avonds hebben we in het restaurant van het hotel nog een goed gesprek gehad met Gudu en Vipin over het familiale leven in India, hoe hun huwelijken geregeld worden en hun trouwfeesten waar ze (als normale familie) persoonlijk zo’n 1000-1500 mensen op moeten uitnodigen. Misschien morgen meer daarover…

De tuin van ons Treetop hotel is een speeltuin voor allerlei wild gedierte. Zo hebben Line en Iris deze morgen twee ‘Indian giant squirrels’ zien rondhuppelen. het zit hier vol van de aapjes, eekhoorns en mooie, niet definieerbare vogels.

Deze morgen zijn hier in Thekaddi we naar een kruidentuin geweest. De meeste kruiden hadden we hier of daar wel al gezien, maar we hebben toch nog wel wat nieuwe dingen gezien.

Zo hebben we de drie soorten koffiebonen aan hun respectievelijke plant gezien. Een citroen/limoen (giant lime) ter grootte van een goed gevulde watermeloen. De citroen die Line aanraakt is nog een ‘mini’ model.

Ook nog een cacao vrucht nog vast aan de boom. En ook iets dat ze quatre-épices noemen. Voor de rest ongeveer alle mogelijke kruiden die je maar kan denken: cardamom, muskaatnoot, koriander, kruidnagel, peper, chili, … en nog zo’n 100 anderen.

Naast heel mooie bloemen in de meest uiteenlopende kleuren, waarbij er ook eentje bij was die drie dagen bloeit en elke dag van kleur veranderd. En een leuk klein plantje die ze hier ‘touch-me-not’ noemen. Wanneer je het blad aanraakt (dat er een beetje uitziet als een kleine varen, plooit dit helemaal dicht tot een groen ‘takje’.

Daarna zijn Line en Radha nog een olifant ritje gaan maken. Daarna worden de olifanten ook nog flink gewassen.

Als lunch heb ik een Tandoori Chicken gegeten, gemaakt in een echte Tandoor (klei oven). De Naan (brood) worden hier ook in de Tandoor gebakken. Die kleven ze gedurende 1 minuutje tegen de klei aan de binnenkant van de oven. Meer is er niet nodig, want die heeft een temperatuur van zo’n 300°.

Om één of andere reden gaat Iris er ook van uit dat de muggen hier de klok kunnen lezen, want ze vraagt ons om stipt om 17u onze deur van de kamer dicht te doen…

Kathakali is een gedanste (gedanst is veel gezegd) vorm van drama die typisch is voor de staat Karala. Het vereist oppperste concentratie van de dansers om alle mogelijke emoties en situaties bijna enkel met gezichtsexpressies uit te beelden en zo een verhaal te vertellen.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld. Ze schotelen me daar eerst een verhaaltje voor waarin een God verleid wordt in de hemel door een beeldschone vrouw, die dan achteraf een demon blijkt te zijn.

Ik zit daar vol spanning te wachten op de beeldschone vrouw. Blijkt die achteraf gewoon gespeeld te worden door een man van over de zestig. Jammer…

Soms kom je in verre landen ook wel eens dingen tegen die je onmiddellijk opvallen. Eentje die me al bij de eerste dagen opviel is de Royal Enfield Classic. Je kan de 350 versie hier kopen voor zo’n € 2.000!

Wat blijkt? Je kan die dingen gewoon ook bij ons kopen!! Ik heb er wel nog nooit één zien rijden. Bovenstaande Classic 500 koop je bij ons voor zo’n € 5.998 inclusief BTW.

De specs zijn niet om over naar huis te schrijven, maar ze maken zo’n prachtig laag grommend geluid. Bijna een ingetogen Harley Davidson. Moderne, maar super simpele techniek.

Vipin, onze trainee gids, heeft er eentje en verkent er elk jaar een stukje India mee.

Eén Euro is zo’n 75 Indische Rupee waard. Ik geef jullie een idee van de prijzen. Deze middag betaalden we voor onze lunch (4 personen), die bestond uit mijn Prawn Masala, twee maal veg noodle soup, 1 chicken sandwich en voor drie personen vers gemaakte naan uit de tandoor 810 Rs. We dronken daarbij twee Pepsi’s en twee soda’s. Die waren natuurlijk al inbegrepen in deze prijs. En dit restaurantje was behoorlijk gericht op buitenlandse toeristen, dus al wat duurder. In Euro zou dus ongeveer zo’n € 10,52 moeten zijn. We hebben hier al duurder gegeten, maar ook al meer dan de helft goedkoper. Als we in de hotels blijven eten (4-5 sterren), betalen we meestal 2.000-3.500 Rs, tenzij we eens uitspattingen doen met een flesje lokale Sula wijn (die trouwens best lekker is voor een prijs van Rs 1.000-1.500).

Nog enkele andere prijzen:
– Domestic beer: Rs 200
– Coke: Rs 30
– 1kg bananen: Rs 60
– Volkswagen Golf: Rs 800.000 (zo’n € 10.000). Maar de goedkoopste Tata kan je er al kopen voor zo’n € 2.200

Mobiele telefoon kost er zo goed als niets met 4GB data PER DAG. En een breedband internet verbinding zou er zo’n Rs 850 moeten kosten.

Wanneer ze over honderdduizend Rupees spreken, spreken ze van 1 Lekh. Anders worden de bedragen te groot.

In de restaurants verwachten ze een fooi van zo’n 10-15% van het totaalbedrag (tenzij de maaltijd erg duur was). Voor de porters die onze valiezen naar boven brengen voorziet Gudu 50-100 Rs.

De lonen liggen voor de goed betaalde beroepen iets (maar niet veel) lager dan de onze (volgens het internet) of zelfs een stuk hoger voor bijvoorbeeld de mensen werkzaam in de IT. Belastingen op de lonen liggen er tussen 0% (max. Rs 500.000 per jaar, gehandicapten of alleenstaande vrouwen) en 40% voor de grootste lonen.

Sommige cijfers moet je misschien met een korrel Indisch zout nemen (wat goed uitkomt nu we naar een kruidentuin gaan), maar geven een goed idee.

Na twee dagen genieten van de Alleppey backwaters op onze houseboat zijn we terug bij onze vertrouwde begeleiders. Op de boot hebben we zeer lekkere visjes gegeten (een beetje als sprotjes) die we onze bootkok zelf hebben zien vangen. We zijn ook nog gestopt om zeer grote tiger prawns (het formaat van een mini kreeftje) te kopen en ze hadden enkele riviervissen voor ons op het menu staan. Het eten was er in orde

De douche van beide slaapkamers werkte niet of bijna niet, en door een probleem met de gasaansluiting was er al helemaal geen warm water, dus we hebben dan maar besloten ons met een stukje zeep te wassen waar het het meeste nodig was (gezicht en handen :-)).

Ondertussen zijn we door enkele bergen gereden naar het dorp Thekkady. Deze bergen lagen op bepaalde bergen helemaal bezaaid met theevelden. Terwijl we boven de wolken uitstegen naar 1.500m was het uitzicht over de groene valleien dan ook adembenemend. We verblijven er nu twee nachten in het Treetop hotel.

Deze middag heb ik trouwens in het dorp een een restaurantje dat de naam Bamboo Hut draagt de lekkerste Prawn Masala gegeten met Cashewnaan. Caroline en Radha zijn nu een uurtje aan het genieten van een Ayurveda massage, dus ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn spullen allemaal wat te organiseren.

Morgen staat de spice garden en een olifantenrit op het programma. Het tijgerreservaat schijnt de moeite niet te zijn, omdat de tijgers omwille van de vele Indiase toeristen verder de jungle ingetrokken zijn. Je ziet er dus bijna nooit één.

We gaan stilaan terug richting de staat Tamil Nadu, en verlaten dus Kerala. Ik vond het eten in Kerala wel best OK, behalve dan de Kerala rice. Ze laten hun rijst zo’n uur koken. Wat je overhoudt is een soort rijstpap, maar dan zonder echte pap. Zij vinden het super lekker. Ik, onze gids Gudu en de rest van ons bonte gezelschap vinden er maar niets aan.

We hebben onze hotels ingeruild voor een heuse houseboat. Daar zijn er zo’n 1.300 van. Maar aangezien het nu laagseizoen is, is het nu nog vrij rustig. Dit is echt wat men noemt “a room with a view”.

Onze houseboat heeft twee tweepersoons slaapkamers en er is drie man personeel aan boord. Ze varen op kanalen en een meer van maar liefst 56km lang (Koochi – Alleppey). Onderweg zijn we zeer grote tiger prawns (het formaat van een kleine kreeft) gaan kopen. Onze kapitein heeft daarnet aangemeerd en heeft een stapeltje kleine visjes gevangen. Ik vermoed dat dit onze starters gaan worden.

Er is zelfs A/C aan boord in de kamers en elke kamer heeft een eigen badkamer. En wat een uitzicht. De reigers, ijsvogels, arenden en ander vliegend wild komen je van heel dicht voorbij gevlogen. Morgen hebben we nog een volledige dag rust op onze drijvende hotelkamer… Wat een contrast met het anders zo chaotische India.

Toen ik voor de tweehonderdste keer op het toilet zat in de voorbije drie dagen, liet ik de langste scheet in mijn bestaan. Of toch zover ik me kan herinneren. Ik schat dat ze zo’n zeven seconden duurde. We zijn ondertussen gewoon aan de toiletten die altijd verschrikkelijk nat liggen omdat iedereen gretig gebruik maakt van het hoge druk sproeiertje die steevast naast de pot hangt. Tenminste waar er een gewoon toilet is. Mijn uitdaging is altijd: “hoe hou ik mijn short droog wanneer het toilet lijkt alsof het er een uur aan het regenen was”. In sommige gevallen mag je zelfs van geluk spreken dat er een deur aan je toilet is (zoals op het treinstation), alhoewel er volgens de vrouwen ook drie toiletten waren mét deur. Ik ben er niet geweest (ook niet bij de mannen)…

Kochi is een stad die eerst in handen viel van de Portugezen (Vasco Da Gama), daarna zo’n 150 later van de Nederlanders en nog daarna van de Britten. Dit vooral voor export van kruiden. Deze stad voelt dan ook (toch de oude stad waarin ons hotel lag) zeer koloniaal aan. Met zijn statige herenhuizen en de vele katholieke kerken. Er zijn zelfs veel inwoners van deze stad die een Portugese, Nederlandse of Engelse naam dragen. De staat Kerala telt zo’n 33.000.000 inwoners. Er zijn zo’n 56% Hindu’s (wat zeer laag is), 24% is Moslim en 19% zijn Christenen.

Vandaag heeft het bijna de hele dag geregend. De temperatuur was te doen (zo’n 28°) maar ‘s morgens was het enorm vochtig. Je had niet het gevoel dat je warm het, maar het zweet regende je af.

We bezochten er de oudste (en nog actieve) katholieke kerk van India (met daarin het graf waarin Vasco Da Gamma 14 jaar gelegen heeft), het Nederlands paleis met heel mooie muurschilderingen van Hindu Goden taferelen en de oudste nog actieve Joodse synagoge.

We bezochten er ook nog de Chinese vissers.

‘s Avonds gingen we naar een Kathakali dansshow. De uitvoeringen duurden vroeger meestal zo’n 12 uren. Gelukkig kregen wij een ingekorte versie van zo’n 20 minuten, met eerst nog een heleboel uitleg van de belangrijkste bewegingen. Via deze link kunnen jullie even meegenieten.

We reden gisteren van Ooty naar een 50km verder en 1.000m lager gelegen ander bergdorp met een 120 jaar oude stoomtrein. Daarna ging de rit verder naar Cochin. Een rit van maar liefst 7 uren. De afstanden zijn niet heel groot, het duurt alleen heel lang door de vele omleggingen die telkens veranderen in één grote chaos.

Nog in de bergen werd ons busje uitgezwaaid door tientallen aapjes lang de kant van de weg. Voor de rest veel geslapen in het busje. Om mijn darmen de kans te geven een beetje te herstellen, heb ik de hele dag overleefd op bananen en soda…

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•